Gisteren eindelijk naar Soap&Skin geweest (een uitgesteld optreden van vier oktober) en het was het wachten waard. Ik ben vaak onder de indruk van optredens maar dit was onbeschrijflijk mooi. Nog nooit zoveel epiek, in de letterlijke zin van het woord gezien op een optreden, ik ga het sowieso onrecht aandoen door het te proberen te beschrijven. Maar goed, beginnen bij het begin.
Het was een optreden in de AB en toen we binnen kwamen werd meteen duidelijk wat voor een optreden het ging worden. Een zaal vol mooie mensen die aankondigden hoe het ging worden later op de avond, het beloofde.
Zoals altijd was er eerst het voorprogramma, ene Nils Frahm.
We hadden er niet al te hoge verwachtingen van dus gingen we erbij zitten, in de zeteltjes. Het bleek een puur instrumentaal optreden te zijn, volledig op piano. En het was mooi. Het was de eerste keer dat ik live naar een piano-optreden keek en het was indrukwekkend, al werd het hier en daar wat saai in de stukken waar hij nogal bleef steken op hetzelfde stuk. Al kan dit natuurlijk ook te wijten zijn aan mijn beperkte ervaring hiermee. Het duurde net lang genoeg en het bracht je in de juiste stemming voor wat komen zou, al kon niets ons daarop voorbereiden.
Nils Frahm - Ambre
Dan was het de beurt aan Soap&Skin, of de 20-jarige Anja Plaschg.
.Ze maakt donkere pianomuziek, ondersteunt met electronicastukken en gezang waar je depressief van wordt. Het is waarschijnlijk geen muziek voor iedereen maar het is zo krachtige muziek, het blaast je omver.
In oktober ging ze alleen optreden maar nu was het met ensemble. Het was afwachten of dat positief of negatief ging uitvallen maar het bleek positief. Het ensemble werd niet te veel gebruikt en vulde vooral op. Het ondersteunde op momenten waar het kon en werd weggelaten op momenten dat enige inmenging teveel zou zijn. Het zat goed in elkaar, ik vreesde er nochtans voor.
Hoeveel van het optreden en gedrag van Plaschg nu juist show is en hoeveel echt is valt moeilijk te zeggen maar wat ik wel weet is dat het allemaal prachtig toevoegt aan de show. De epiek spat tegen alle muren en het overweldigt je zoveel meer dan je zou denken. Ze sprak nauwelijks een woord maar het was niet nodig. Ik ben sowieso geen fan van bindteksten maar hier sprak de muziek echt voor zich en meer.
Ik heb echt geen woorden om te beschrijven hoe het was. De combinatie van haar schrille gezangen op piano met de donkere electronicabegeleiding klopte. Het werkte. Dat ze er in het midden nog een cover van Meltdown van Clint Mansell tussengooide (uit de Requiem for a Dream soundtrack) en ze als bisnummer een volledige vocale song bracht maakten het volledig af.
Soap&Skin - Cynthia, Marche Funèbre, Mr. Gaunt Pt 1000
Soap&Skin - Spiracle
Het valt nog best te beschrijven in de woorden van mijn medeconcertgaander: "OMG, beste optreden sinds lang".
**_**
Geen opmerkingen:
Een reactie posten