**_**
**_**
vrijdag 28 mei 2010
zaterdag 17 april 2010
Kûki Ningyô (Air Doll) (2009)
**_**
Een Japanner is niet tevreden op zijn werk. Troosteloos keert hij huiswaarts waar hij zijn vrouw begroet en over zijn dag vertelt. Zo begint Kûki Ningyô, een normaal begin maar wat volgt is een van die magische Aziatische films die je omverblazen.
Die vrouw is namelijk een opblaaspop (overtuigend gespeeld door Doona Bae).
De man woont alleen maar doet alsof hij een vrouw heeft met behulp van een opblaaspop. Op een dag komt ze tot leven en dan begint de magie van de film. De vrouw ontdekt het leven en alle kleine en grotere dingen die erbij horen zonder echt te snappen wat er echt gebeurd is. Ze vindt werk en verbaast haar over vanalles, dit alles terwijl ze verzwijgt voor haar 'eigenaar' dat ze leeft. 's Avonds speelt ze dat ze nog steeds een opblaaspop is zonder dat de eigenaar er iets van merkt.
Het is een van die bijna klassieke Aziatische serene films met een originaliteit die je niet meer verwacht. De film speelt heel mooi met de leegheid van het bestaan. Alles moet snel gaan, niets is nog belangrijk, alles is commercie, zo ook een vrouw vinden. De regisseur combineert prachtig die snelheid met de traagheid van het ontdekken van het leven. Bijtijds zitten er prachtige beelden in die tot nadenken stemmen. Het is jammer dat de regisseur ergens voorbij het midden de draad van het verhaal een beetje lijkt te verliezen en dat de film even op drift lijkt te zijn maar hij maakt dat gedeeltelijk goed met enkele prachtige visuele eindscènes. Al met al behoorlijk overtuigende metafoor.
De trailer:
4/5
**_**
Een Japanner is niet tevreden op zijn werk. Troosteloos keert hij huiswaarts waar hij zijn vrouw begroet en over zijn dag vertelt. Zo begint Kûki Ningyô, een normaal begin maar wat volgt is een van die magische Aziatische films die je omverblazen.
Die vrouw is namelijk een opblaaspop (overtuigend gespeeld door Doona Bae).
De man woont alleen maar doet alsof hij een vrouw heeft met behulp van een opblaaspop. Op een dag komt ze tot leven en dan begint de magie van de film. De vrouw ontdekt het leven en alle kleine en grotere dingen die erbij horen zonder echt te snappen wat er echt gebeurd is. Ze vindt werk en verbaast haar over vanalles, dit alles terwijl ze verzwijgt voor haar 'eigenaar' dat ze leeft. 's Avonds speelt ze dat ze nog steeds een opblaaspop is zonder dat de eigenaar er iets van merkt.
Het is een van die bijna klassieke Aziatische serene films met een originaliteit die je niet meer verwacht. De film speelt heel mooi met de leegheid van het bestaan. Alles moet snel gaan, niets is nog belangrijk, alles is commercie, zo ook een vrouw vinden. De regisseur combineert prachtig die snelheid met de traagheid van het ontdekken van het leven. Bijtijds zitten er prachtige beelden in die tot nadenken stemmen. Het is jammer dat de regisseur ergens voorbij het midden de draad van het verhaal een beetje lijkt te verliezen en dat de film even op drift lijkt te zijn maar hij maakt dat gedeeltelijk goed met enkele prachtige visuele eindscènes. Al met al behoorlijk overtuigende metafoor.
I found myself with a heart, a heart I was not supposed to have.
De trailer:
4/5
**_**
vrijdag 16 april 2010
Dear John (2010)
**_**
Zoals op de poster al te lezen valt is Dear John een film gebaseerd op dezelfde schrijver die het boek schreef dat later verfilmd werd tot The Notebook. Als The Notebook dus niet uw ding is, run away, and fast.
Dear John is een typisch boy-meets-girlverhaal met Channing Tatum (die kerel van Step Up2 The Streets een kenner wist me te zeggen dat hij in den eerste meespeelt, toch bijna juist, ik moet leren van feiten te checken)
en Amanda Seyfried (waar ik toch een klein beetje fan van ben)
als koppeltje van dienst. Voor je aan zo'n film begint, weet je hoe het verhaal gaat zijn en het is hier dan ook niet anders. Een man ontmoet een vrouw terwijl hij even op vakantie is van uit het leger. Ze worden verliefd maar hij moet natuurlijk terug nadat zijn vakantie voorbij is en de rest is niet zo zot moeilijk zelf aan te vullen.
Ik breek het genre helemaal niet af, er zijn prachtige films die dezelfde mal gebruiken en waar het wel werkt. Zulke films blijven echter enkel overeind als de chemie tussen de hoofdrolspelers volledig juist zit. Dit genre is een van die genres waar casting een film kan maken of kraken. Hier vond ik het niet helemaal overtuigend. Het slungelachtige van Tatum werkte voor mij goed in Step Up2 The Streets maar hier vond ik het helemaal niet overkomen en ik voelde weinig chemie tussen hem en Seyfried.
Misschien is dat iets helemaal persoonlijk en gaat hij wel werken voor vele anderen, ik vind het altijd moeilijk te voorspellen in dit genre. Het verhaal was goed genoeg voor dit genre maar er was geen chemie en hij ging (nog veel) trager als anders. Jammer.
De trailer:
3/5
**_**
Zoals op de poster al te lezen valt is Dear John een film gebaseerd op dezelfde schrijver die het boek schreef dat later verfilmd werd tot The Notebook. Als The Notebook dus niet uw ding is, run away, and fast.
Dear John is een typisch boy-meets-girlverhaal met Channing Tatum (die kerel van Step Up
en Amanda Seyfried (waar ik toch een klein beetje fan van ben)
als koppeltje van dienst. Voor je aan zo'n film begint, weet je hoe het verhaal gaat zijn en het is hier dan ook niet anders. Een man ontmoet een vrouw terwijl hij even op vakantie is van uit het leger. Ze worden verliefd maar hij moet natuurlijk terug nadat zijn vakantie voorbij is en de rest is niet zo zot moeilijk zelf aan te vullen.
Ik breek het genre helemaal niet af, er zijn prachtige films die dezelfde mal gebruiken en waar het wel werkt. Zulke films blijven echter enkel overeind als de chemie tussen de hoofdrolspelers volledig juist zit. Dit genre is een van die genres waar casting een film kan maken of kraken. Hier vond ik het niet helemaal overtuigend. Het slungelachtige van Tatum werkte voor mij goed in Step Up
Misschien is dat iets helemaal persoonlijk en gaat hij wel werken voor vele anderen, ik vind het altijd moeilijk te voorspellen in dit genre. Het verhaal was goed genoeg voor dit genre maar er was geen chemie en hij ging (nog veel) trager als anders. Jammer.
De trailer:
3/5
**_**
donderdag 15 april 2010
Slackers (2002)
**_**
Ben even weg geweest en heb nog geen woorden gevonden om er iets over te schrijven maar heb ondertussen wel een film gezien. Mijn hoofd staat echt nog helemaal nergens naar en ik zit nog ergens anders dus heb ik voor een lichtere komedie gekozen.
Slackers is een poging tot een typische no-nonsense komedie. Ik heb de film bekeken door de combinatie van Jason Segel (Marshall in HIMYM)
en Laura Prepon (Donna in That 70's Show).
De film toont een clichéverhaal over drie vrienden die op de gekste manieren vals spelen om door hun examens te geraken. Een vierde kerel ziet dit en besluit om ze te chanteren. Of ze zorgen ervoor dat hij samen geraakt met de vrouw van zijn dromen of hij zorgt ervoor dat ze van school gesmeten worden. Natuurlijk wordt een van de drie vrienden verliefd op de vrouw van de vierde zijn dromen, met alle gevolgen vandien.
Typische no-nonsense plot die normaal voor gelach kan zorgen op een leeg moment. De film schiet echter zelfs daar tekort en dan vooral door de slechte prestatie van de vierde. Zijn onnatuurlijk geklungel komt totaal niet over en dat verpestte voor mij een beetje de hele film. Het is een goede film om naar te kijken als je met je gedachten elders zit maar dat is dan ook het enige. Een komedie zonder lachen is geen komedie.
De trailer:
3/5
**_**
Ben even weg geweest en heb nog geen woorden gevonden om er iets over te schrijven maar heb ondertussen wel een film gezien. Mijn hoofd staat echt nog helemaal nergens naar en ik zit nog ergens anders dus heb ik voor een lichtere komedie gekozen.
Slackers is een poging tot een typische no-nonsense komedie. Ik heb de film bekeken door de combinatie van Jason Segel (Marshall in HIMYM)
en Laura Prepon (Donna in That 70's Show).
De film toont een clichéverhaal over drie vrienden die op de gekste manieren vals spelen om door hun examens te geraken. Een vierde kerel ziet dit en besluit om ze te chanteren. Of ze zorgen ervoor dat hij samen geraakt met de vrouw van zijn dromen of hij zorgt ervoor dat ze van school gesmeten worden. Natuurlijk wordt een van de drie vrienden verliefd op de vrouw van de vierde zijn dromen, met alle gevolgen vandien.
Typische no-nonsense plot die normaal voor gelach kan zorgen op een leeg moment. De film schiet echter zelfs daar tekort en dan vooral door de slechte prestatie van de vierde. Zijn onnatuurlijk geklungel komt totaal niet over en dat verpestte voor mij een beetje de hele film. Het is een goede film om naar te kijken als je met je gedachten elders zit maar dat is dan ook het enige. Een komedie zonder lachen is geen komedie.
De trailer:
3/5
**_**
maandag 5 april 2010
The Last Word (2008)
**_**
The Last Word
is een typisch drama met
Winona Ryder
en Wes Bentley
in de hoofdrollen, met een leuke bijrol voor Ray Romano.
Een typisch drama met een atypisch onderwerp, echter. Het gaat over een man (Bentley) die tegen betaling de afscheidsbrieven schrijft voor zelfmoordenaars. Op de begrafenis van een van zijn klanten ontmoet hij de zus van de klant (Ryder). Tegen wil en dank beginnen ze een relatie waarin hij zijn ware dagelijkse bezigheid verborgen houdt. Dat kan echter niet blijven duren met enkele grappige scenes tot gevolg.
Het is absoluut geen superfilm maar de drie personages zijn hoogst genietbaar in hun respectieve rollen.
De trailer:
3.5/5
**_**
The Last Word
is een typisch drama met
Winona Ryder
en Wes Bentley
in de hoofdrollen, met een leuke bijrol voor Ray Romano.
Een typisch drama met een atypisch onderwerp, echter. Het gaat over een man (Bentley) die tegen betaling de afscheidsbrieven schrijft voor zelfmoordenaars. Op de begrafenis van een van zijn klanten ontmoet hij de zus van de klant (Ryder). Tegen wil en dank beginnen ze een relatie waarin hij zijn ware dagelijkse bezigheid verborgen houdt. Dat kan echter niet blijven duren met enkele grappige scenes tot gevolg.
Het is absoluut geen superfilm maar de drie personages zijn hoogst genietbaar in hun respectieve rollen.
De trailer:
3.5/5
**_**
zondag 4 april 2010
Paranormal Activity (Alternate Theatrical Cut) (2007)
**_**
Get ready to shit your pants..
Paranormal Activity werd me aangeraden door L. en met reden. Het wordt beschreven als een Blair Withesque thriller die je de stuipen op het lijf jaagt. Ik moet zeggen, The Blair Witch Project
is een van die films die ik me goed herinner omdat het op mij totaal niet werkte. Ik heb meermaals gelachen en ben zo goed als in slaap gevallen. Rondlopende tierende mensen in een bos die vooral zichzelf bang maken werken niet op mij weet ik sindsdien. Ik weet dat The Blair Witch Project based on a true story is maar de film werkte niet.
Toen ik dus hoorde dat dit ook zo een film was met eigen footage en dezelfde manier van filmen dacht ik meh, tzal ook wel weer niet werken. Maar als L. me het al aanraadt moest er wel iets meer achter zitten, dacht ik.
We hebben allemaal wel enkele dingen in ons huis waar we niet bij stil staan maar die eigenlijk weinig logisch zijn. Nu en dan een geluid dat we horen, een licht dat flikkert of iets dat kraakt (zoals bij ons). Je stelt je er verder geen vragen bij want je gelooft natuurlijk niet in al die bovennatuurlijke nonsens. Deze film pikt dat thema op en probeert je te overtuigen dat het wel echt is.
En hij werkt. Het zijn niet de typische acteurs waar je direct voeling mee hebt en het gaat in het begin vrij traag. Wind en geluiden zijn nu niet de meest verbazende effecten om angst aan te jagen, toch niet voor de doorwinterde horrorkijker. Na het trage stuk wordt het echter wel angstaanjagend. De poster zegt uitdrukkelijk: 'Don't watch it alone.' Maar ik heb het gedaan. En eerlijk gezegd, ik heb een vreemd kippenvelmoment gekregen in de laatste sequentie beelden, overkomt me niet vaak (en ik typ dit nu ook met muziek op en de lichten aan, in alle eerlijkheid).
De regisseur van de film heeft de film laten maken in zijn eigen huis en eerlijk gezegd, ik had het niet gedaan want het is een puik staaltje angstcinema en ik zou er niet meer willen wonen. Echt overtuigend gedaan.
De trailer:
4/5
**_**
Get ready to shit your pants..
Paranormal Activity werd me aangeraden door L. en met reden. Het wordt beschreven als een Blair Withesque thriller die je de stuipen op het lijf jaagt. Ik moet zeggen, The Blair Witch Project
is een van die films die ik me goed herinner omdat het op mij totaal niet werkte. Ik heb meermaals gelachen en ben zo goed als in slaap gevallen. Rondlopende tierende mensen in een bos die vooral zichzelf bang maken werken niet op mij weet ik sindsdien. Ik weet dat The Blair Witch Project based on a true story is maar de film werkte niet.
Toen ik dus hoorde dat dit ook zo een film was met eigen footage en dezelfde manier van filmen dacht ik meh, tzal ook wel weer niet werken. Maar als L. me het al aanraadt moest er wel iets meer achter zitten, dacht ik.
We hebben allemaal wel enkele dingen in ons huis waar we niet bij stil staan maar die eigenlijk weinig logisch zijn. Nu en dan een geluid dat we horen, een licht dat flikkert of iets dat kraakt (zoals bij ons). Je stelt je er verder geen vragen bij want je gelooft natuurlijk niet in al die bovennatuurlijke nonsens. Deze film pikt dat thema op en probeert je te overtuigen dat het wel echt is.
En hij werkt. Het zijn niet de typische acteurs waar je direct voeling mee hebt en het gaat in het begin vrij traag. Wind en geluiden zijn nu niet de meest verbazende effecten om angst aan te jagen, toch niet voor de doorwinterde horrorkijker. Na het trage stuk wordt het echter wel angstaanjagend. De poster zegt uitdrukkelijk: 'Don't watch it alone.' Maar ik heb het gedaan. En eerlijk gezegd, ik heb een vreemd kippenvelmoment gekregen in de laatste sequentie beelden, overkomt me niet vaak (en ik typ dit nu ook met muziek op en de lichten aan, in alle eerlijkheid).
De regisseur van de film heeft de film laten maken in zijn eigen huis en eerlijk gezegd, ik had het niet gedaan want het is een puik staaltje angstcinema en ik zou er niet meer willen wonen. Echt overtuigend gedaan.
De trailer:
4/5
**_**
Young People Fucking (2007)
**_**
Young People Fucking is een komedie die letterlijk gaat over jonge mensen die seks hebben. Het volgt een aantal koppels (een koppel, twee vrienden, een koppel met een kamergenoot, twee exen en twee mensen die thuiskomen van een first date) die seks hebben. De film volgt de verschillende fases van 'seks hebben' en hoe het anders is als je je in een andere situatie bevindt.
Het klinkt waarschijnlijk weinig aanlokkelijk maar het is toch een mooie film. De humor is niet om bij te schuddebuiken maar hier en daar zit wel eens iets goed. Het is een origineel idee voor een film (een film met enkel mensen die seks hebben en het is geen porno) en de uitwerking ervan is degelijk. Meer niet, geen must see film maar je kan hem al eens bekijken.
De trailer:
3.5/5
**_**
Young People Fucking is een komedie die letterlijk gaat over jonge mensen die seks hebben. Het volgt een aantal koppels (een koppel, twee vrienden, een koppel met een kamergenoot, twee exen en twee mensen die thuiskomen van een first date) die seks hebben. De film volgt de verschillende fases van 'seks hebben' en hoe het anders is als je je in een andere situatie bevindt.
Het klinkt waarschijnlijk weinig aanlokkelijk maar het is toch een mooie film. De humor is niet om bij te schuddebuiken maar hier en daar zit wel eens iets goed. Het is een origineel idee voor een film (een film met enkel mensen die seks hebben en het is geen porno) en de uitwerking ervan is degelijk. Meer niet, geen must see film maar je kan hem al eens bekijken.
De trailer:
3.5/5
**_**
zaterdag 3 april 2010
Brothers (2009)
**_**
Als er iets mijn aandacht trekt op filmvlak dan is het wel een film met Natalie Portman
Tobey Maguire
Jake Gyllenhaal
én Carey Mulligan (al komt deze laatste er nauwelijks in voor).
De film in kwestie, Brothers
gaat over een bekende situatie in Amerika die uitdraait op een niet zo bekende situatie. Een vrouw (Portman) krijgt te horen dat haar man (Maguire) niet meer thuis zal komen na een missie in Afghanistan. De helikopter waarin hij zat, is neergeschoten en hij is gestorven. De broer van de man (Gyllenhaal), een nietsnut die net uit de gevangenis komt, vangt de vrouw op. Het verhaal krijgt echter een twist als blijkt dat de man niet dood is, hij zat gevangen en komt terug naar huis.
Het trio Portman, Maguire, Gyllenhaal maakt indruk qua acteren en dan vooral Maguire. Hij brengt het verschil tussen oorlog en gezin perfect in beeld en het is voornamelijk hij die ervoor zorgt dat het een film wordt die je naar de keel grijpt.
Zoals altijd in zulke films sluipen er wat clichés in over oorlog en moeilijke jeugd en er komt wat hoogdravende prietpraat bij kijken rond familie maar daar kan je blijkbaar niet omheen in zulke films. Brothers gaat er echter voorbij en tilt het klassieke verhaal naar een hoger niveau. Toch eens naar de originele film (Brødre) kijken ook nu. Indrukwekkend.
De trailer
4/5
**_**
Als er iets mijn aandacht trekt op filmvlak dan is het wel een film met Natalie Portman
Tobey Maguire
Jake Gyllenhaal
én Carey Mulligan (al komt deze laatste er nauwelijks in voor).
De film in kwestie, Brothers
gaat over een bekende situatie in Amerika die uitdraait op een niet zo bekende situatie. Een vrouw (Portman) krijgt te horen dat haar man (Maguire) niet meer thuis zal komen na een missie in Afghanistan. De helikopter waarin hij zat, is neergeschoten en hij is gestorven. De broer van de man (Gyllenhaal), een nietsnut die net uit de gevangenis komt, vangt de vrouw op. Het verhaal krijgt echter een twist als blijkt dat de man niet dood is, hij zat gevangen en komt terug naar huis.
Het trio Portman, Maguire, Gyllenhaal maakt indruk qua acteren en dan vooral Maguire. Hij brengt het verschil tussen oorlog en gezin perfect in beeld en het is voornamelijk hij die ervoor zorgt dat het een film wordt die je naar de keel grijpt.
Zoals altijd in zulke films sluipen er wat clichés in over oorlog en moeilijke jeugd en er komt wat hoogdravende prietpraat bij kijken rond familie maar daar kan je blijkbaar niet omheen in zulke films. Brothers gaat er echter voorbij en tilt het klassieke verhaal naar een hoger niveau. Toch eens naar de originele film (Brødre) kijken ook nu. Indrukwekkend.
I don't know who said only the dead have seen the end of war? I have seen the end of war. The question is, how do I go on living?
De trailer
4/5
**_**
vrijdag 2 april 2010
Uncertainty (2009)
**_**
Wat te denken van Uncertainty? Het is een standaardfilm met een standaardthema en het is moeilijk om je aandacht erbij te houden. Uncertainty haalt het oude thema van elke keuze die je maakt bepaalt de rest van je leven nog eens aan. We hebben dit thema al voorgeschoteld gekregen in verschillende films en er zijn slechtere dan Uncertainty maar ook een heleboel betere.
De film brengt het verhaal van een koppel die een belangrijke beslissing te nemen heeft op een brug en we krijgen de twee kanten van de beslissing te zien. De ene kant brengt ze in een totaal ongeloofwaardige misdaadsituatie terecht en we zien het koppel de ene beslissing na de andere nemen waarvan je weet dat het zo niet zou gebeuren in het echte leven. De andere kant brengt ons naar een familiefeestje waar, laten we wel wezen, er helemaal niks gebeurt. Veel goeds valt er dus eigenlijk niet te vertellen over deze film buiten het feit dat de chemistry tussen Joseph Gordon-Levitt en Lynn Collins (allebei zie poster) wel in orde zat. Ze krijgen echter zo weinig om mee te doen en het geheel is ofwel saai of ongeloofwaardig. Ik heb vaak gekeken hoelang de film nog duurde en dat is meestal niet echt een goed teken. De film is niet afschuwelijk maar meer dan een zo-zo zou ik hem niet geven. Je kan hem eens bekijken maar dat hoeft eigenlijk helemaal niet. Jammer, want ik vind de films van Gordon-Levitt meestal aangenaam.
De trailer:
3/5 (even ter verduidelijking: alles minder dan 2 is zo slecht dat het terug de moeite waard wordt om te bekijken, 2 is om te kotsen slecht, 2.5 is echt slecht, 3 is zo-zo, 3.5 is goed maar gewoon, 4 is goed en absoluut de moeite waard en 4.5 is OMG AWESOME BEST MOVIE EVER. (er is geen 5 want er is geen perfecte film)) --jep, ik ben zo neurotisch dat ik een rating systeem heb en dat ik weet wat ik bedoel met het aantal punten :-o --
**_**
Wat te denken van Uncertainty? Het is een standaardfilm met een standaardthema en het is moeilijk om je aandacht erbij te houden. Uncertainty haalt het oude thema van elke keuze die je maakt bepaalt de rest van je leven nog eens aan. We hebben dit thema al voorgeschoteld gekregen in verschillende films en er zijn slechtere dan Uncertainty maar ook een heleboel betere.
De film brengt het verhaal van een koppel die een belangrijke beslissing te nemen heeft op een brug en we krijgen de twee kanten van de beslissing te zien. De ene kant brengt ze in een totaal ongeloofwaardige misdaadsituatie terecht en we zien het koppel de ene beslissing na de andere nemen waarvan je weet dat het zo niet zou gebeuren in het echte leven. De andere kant brengt ons naar een familiefeestje waar, laten we wel wezen, er helemaal niks gebeurt. Veel goeds valt er dus eigenlijk niet te vertellen over deze film buiten het feit dat de chemistry tussen Joseph Gordon-Levitt en Lynn Collins (allebei zie poster) wel in orde zat. Ze krijgen echter zo weinig om mee te doen en het geheel is ofwel saai of ongeloofwaardig. Ik heb vaak gekeken hoelang de film nog duurde en dat is meestal niet echt een goed teken. De film is niet afschuwelijk maar meer dan een zo-zo zou ik hem niet geven. Je kan hem eens bekijken maar dat hoeft eigenlijk helemaal niet. Jammer, want ik vind de films van Gordon-Levitt meestal aangenaam.
When I was young my dad told me baby's grow on trees. My dad said I came from his balls.
De trailer:
3/5 (even ter verduidelijking: alles minder dan 2 is zo slecht dat het terug de moeite waard wordt om te bekijken, 2 is om te kotsen slecht, 2.5 is echt slecht, 3 is zo-zo, 3.5 is goed maar gewoon, 4 is goed en absoluut de moeite waard en 4.5 is OMG AWESOME BEST MOVIE EVER. (er is geen 5 want er is geen perfecte film)) --jep, ik ben zo neurotisch dat ik een rating systeem heb en dat ik weet wat ik bedoel met het aantal punten :-o --
**_**
donderdag 1 april 2010
The Blind Side (2009)
**_**
Net naar The Blind Side gekeken
en allow me to vomit.
Het is een film met Sandra Bullock
en in het algemeen vind ik films met haar best leuk maar deze is echt afschuwelijk. En dan te zeggen dat ze er de oscar voor beste vrouwelijke rol voor gekregen heeft.
De film vertelt het waargebeurde verhaal van Michael Oher, een zwarte jongen uit the Projects die door toeval komt in te wonen bij een rijke familie en zo het uiteindelijk maakt als American footballspeler.
Oke, het is waargebeurd maar het verhaal is zo Amerikaans en Hollywood gemaakt dat ik niet anders kan dan hem slecht vinden. De moraliserende toon druipt eraf en het idee dat je wel iets kan bereiken, als je er de kansen maar voor krijgt, wordt er zo dik ingewreven dat je echt niet langer dan tien minuten nodig hebt om de film te snappen en te voorspellen.
Toegegeven, Bullock speelt haar rol goed en Quinten Aaron
speelt overtuigend maar het verhaal en de dialogen zijn zo om te kotsen dat zelfs zij het niet kunnen redden. Natuurlijk ontbreekt ook in deze film het irritant kind niet dat nu en dan de 'humoristische' noot moet brengen maar die eigenlijk alleen maar op de zenuwen werkt. Maar dat wist u al, want ik had al gezegd dat hij heel Amerikaans en Hollywood is dus dan zit het kind er ook in.
Dit is echt zo'n typisch hartverwarmend, emotioneel, Amerikaans 'inspirerend" verhaaltje van if we believe in it, we can make it happen. Just believe in God and goodness will come over you and the world. Het is een typisch good feel verhaal en daardoor is het genomineerd geraakt want zoiets slaat altijd aan in Amerika maar als je daar niet hard van overtuigd bent, blijf dan weg van deze film. En hard. Afschuwelijk.
De trailer:
2/5
**_**
Net naar The Blind Side gekeken
en allow me to vomit.
Het is een film met Sandra Bullock
en in het algemeen vind ik films met haar best leuk maar deze is echt afschuwelijk. En dan te zeggen dat ze er de oscar voor beste vrouwelijke rol voor gekregen heeft.
De film vertelt het waargebeurde verhaal van Michael Oher, een zwarte jongen uit the Projects die door toeval komt in te wonen bij een rijke familie en zo het uiteindelijk maakt als American footballspeler.
Oke, het is waargebeurd maar het verhaal is zo Amerikaans en Hollywood gemaakt dat ik niet anders kan dan hem slecht vinden. De moraliserende toon druipt eraf en het idee dat je wel iets kan bereiken, als je er de kansen maar voor krijgt, wordt er zo dik ingewreven dat je echt niet langer dan tien minuten nodig hebt om de film te snappen en te voorspellen.
Toegegeven, Bullock speelt haar rol goed en Quinten Aaron
speelt overtuigend maar het verhaal en de dialogen zijn zo om te kotsen dat zelfs zij het niet kunnen redden. Natuurlijk ontbreekt ook in deze film het irritant kind niet dat nu en dan de 'humoristische' noot moet brengen maar die eigenlijk alleen maar op de zenuwen werkt. Maar dat wist u al, want ik had al gezegd dat hij heel Amerikaans en Hollywood is dus dan zit het kind er ook in.
Dit is echt zo'n typisch hartverwarmend, emotioneel, Amerikaans 'inspirerend" verhaaltje van if we believe in it, we can make it happen. Just believe in God and goodness will come over you and the world. Het is een typisch good feel verhaal en daardoor is het genomineerd geraakt want zoiets slaat altijd aan in Amerika maar als je daar niet hard van overtuigd bent, blijf dan weg van deze film. En hard. Afschuwelijk.
Where were you taking him? To the bus, it was time for him to go home.
De trailer:
2/5
**_**
woensdag 31 maart 2010
A Single Man (2009)
**_**
A. en ik hadden al gesproken over naar A Single Man gaan en toen ze merkte dat gisteren de laatste dag was dat ie speelde in de Sfinx zijn we rechtstreeks gegaan na de film in het Film Plateau.
Ik had verwachtingen. Torenhoge. En ze werden ingevuld.
Toen ik hoorde dat Tom Ford (former Gucci-icoon) een film ging gaan regisseren was ik benieuwd. Uitermate benieuwd. Ik wist dat het ofwel een slechte film ging worden ofwel een film van opvallende estetische kwaliteit met alle oog voor detail.
De film toont het eerlijke, hartverscheurende verhaal van de laatste dag van een man (Colin Firth)
die besluit er een einde aan te maken. Meer vertel ik niet, kijken naar die handel!
Ik spreek vaak positief over films maar nu was het echt waw tot over mijn oren en dat voor een film met Nicholas Hoult,
een acteur die ik normaal kan zien noch horen. De mooie beelden worden aan elkaar geregen, met oog voor camerastandpunten en omgevingen, spiegelbeelden, reflecties en noem maar op. Het viel in het begin wel een tikkeltje op dat er echt over nagedacht was maar je werd het snel gewend en de beelden brandden zich beeld na beeld op je netvlies.
Wat vaak gebeurt bij films van mensen die eerst succes hadden in een andere branche is dat ze heel erg raak zijn op een niveau maar dan tekort schieten op andere niveau's. In A Single Man zit naast het estetische en het visuele ook het verhaal goed in elkaar en de acteerprestaties (al weet ik daar vaak weinig over te zeggen) waren uitstekend (buiten Hoult misschien maar ik kan die man niet objectief beoordelen). Heel dit pakket werd dan nog eens afgemaakt met een soundtrack anders dan vele anderen. Het is moeilijk te omschrijven maar de soundtrack viel heel erg op zonder dat dat daarom storend werd. De muziek vloeide in harmonie over in de beelden en omgekeerd. Prachtig. Het gebeurt niet veel dat ik tweemaal per week emotioneel geraakt wordt door een film maar deze keer was het weer raak, op een andere manier dan bij Heavenly Forest maar toch weer pakkend dat ik sprakeloos bleef zitten en niet goed wist wat zeggen de eerste 10-20 minuten na de film. En als dat gebeurt, is hij voor mij geniaal. Firth had de oscar moeten winnen.
Het enige echte minpunt dat ik erover kan zeggen is dat ik de filter die soms gebruikt werd om het gelaat van de acteurs donkerder te maken vreemd was. Ze werden soms oranje en ik vond het storend. Maar dat is dan ook het enige.
De trailer:
4.5/5
**_**
A. en ik hadden al gesproken over naar A Single Man gaan en toen ze merkte dat gisteren de laatste dag was dat ie speelde in de Sfinx zijn we rechtstreeks gegaan na de film in het Film Plateau.
Ik had verwachtingen. Torenhoge. En ze werden ingevuld.
Toen ik hoorde dat Tom Ford (former Gucci-icoon) een film ging gaan regisseren was ik benieuwd. Uitermate benieuwd. Ik wist dat het ofwel een slechte film ging worden ofwel een film van opvallende estetische kwaliteit met alle oog voor detail.
De film toont het eerlijke, hartverscheurende verhaal van de laatste dag van een man (Colin Firth)
die besluit er een einde aan te maken. Meer vertel ik niet, kijken naar die handel!
Ik spreek vaak positief over films maar nu was het echt waw tot over mijn oren en dat voor een film met Nicholas Hoult,
een acteur die ik normaal kan zien noch horen. De mooie beelden worden aan elkaar geregen, met oog voor camerastandpunten en omgevingen, spiegelbeelden, reflecties en noem maar op. Het viel in het begin wel een tikkeltje op dat er echt over nagedacht was maar je werd het snel gewend en de beelden brandden zich beeld na beeld op je netvlies.
Wat vaak gebeurt bij films van mensen die eerst succes hadden in een andere branche is dat ze heel erg raak zijn op een niveau maar dan tekort schieten op andere niveau's. In A Single Man zit naast het estetische en het visuele ook het verhaal goed in elkaar en de acteerprestaties (al weet ik daar vaak weinig over te zeggen) waren uitstekend (buiten Hoult misschien maar ik kan die man niet objectief beoordelen). Heel dit pakket werd dan nog eens afgemaakt met een soundtrack anders dan vele anderen. Het is moeilijk te omschrijven maar de soundtrack viel heel erg op zonder dat dat daarom storend werd. De muziek vloeide in harmonie over in de beelden en omgekeerd. Prachtig. Het gebeurt niet veel dat ik tweemaal per week emotioneel geraakt wordt door een film maar deze keer was het weer raak, op een andere manier dan bij Heavenly Forest maar toch weer pakkend dat ik sprakeloos bleef zitten en niet goed wist wat zeggen de eerste 10-20 minuten na de film. En als dat gebeurt, is hij voor mij geniaal. Firth had de oscar moeten winnen.
Het enige echte minpunt dat ik erover kan zeggen is dat ik de filter die soms gebruikt werd om het gelaat van de acteurs donkerder te maken vreemd was. Ze werden soms oranje en ik vond het storend. Maar dat is dan ook het enige.
A few times in my life I've had moments of absolute clarity, when for a few brief seconds the silence drowns out the noise and I can feel rather than think, and things seem so sharp and the world seems so fresh. I can never make these moments last. I cling to them, but like everything, they fade. I have lived my life on these moments. They pull me back to the present, and I realize that everything is exactly the way it was meant to be.
De trailer:
4.5/5
**_**
The Night Of The Hunter (1955)
**_**
Gisteren in Film Plateau The Night Of The Hunter gezien.
De film vertelt het vertaal van een gestoorde priester die twee kleine kinderen heel veel geld wil afluizen. Ze hebben dit geld in handen gekregen omdat hun vader het aan hen gegeven had na een bankoverval. De kinderen ontsnappen en we volgen de achtervolging die volgt tussen de priester en de kinderen.
The Night Of The Hunter is een van die vergeten klassiekers die hoe ouder hij wordt, hoe anders hij bekeken wordt. Het gebeurt vaak in Film Plateau als ze een van die echt oudere films spelen dat er op twee manieren gekeken wordt. Enerzijds wordt er gekeken naar de film zelf: is het verhaal goed, meeslepend, overtuigend en dergelijke meer. In dit geval was dat zo. Het verhaal zat goed in elkaar al waren er hier en daar onbegrijpelijke momenten in de logica van de handelingen van bepaalde personages maar dat gebeurt heel vaak in oudere films. Anderzijds wordt er gekeken naar de acteercodes van toen. Het verschil van de acteercodes van toen met de acteercodes van nu zorgt ervoor dat veel van de oude films ongewild een komedie worden jaren later. Handelingen die toen heel normaal waren in een film worden als je ze vijvenvijftig jaar later bekijkt grappig tot enorm hilarisch en dat had deze film ook. Onvergetelijke momenten van acteurs die voor zich in de diepte staren en vertellen wat ze denken, overacting alsof het de bedoeling was, enz. Het geeft de film net dat iets extra dan toen hij net uitkwam en hij nog flopte ook.
Het optreden van Lilian Gish met haar shotgun behoort voor mij nu tot een van die filmmomenten die je niet vergeet en altijd kan plaatsen, hoe lang het ook geleden is dat je die film gezien hebt.
Het blijft iets cool om te bekijken oudere films. Het is bijlange na niet altijd waar dat hoe ouder ze worden, hoe beter ze worden, voor verschillende redenen, maar bij deze film klopt het.
De trailer:
3.5/5
**_**
Gisteren in Film Plateau The Night Of The Hunter gezien.
De film vertelt het vertaal van een gestoorde priester die twee kleine kinderen heel veel geld wil afluizen. Ze hebben dit geld in handen gekregen omdat hun vader het aan hen gegeven had na een bankoverval. De kinderen ontsnappen en we volgen de achtervolging die volgt tussen de priester en de kinderen.
The Night Of The Hunter is een van die vergeten klassiekers die hoe ouder hij wordt, hoe anders hij bekeken wordt. Het gebeurt vaak in Film Plateau als ze een van die echt oudere films spelen dat er op twee manieren gekeken wordt. Enerzijds wordt er gekeken naar de film zelf: is het verhaal goed, meeslepend, overtuigend en dergelijke meer. In dit geval was dat zo. Het verhaal zat goed in elkaar al waren er hier en daar onbegrijpelijke momenten in de logica van de handelingen van bepaalde personages maar dat gebeurt heel vaak in oudere films. Anderzijds wordt er gekeken naar de acteercodes van toen. Het verschil van de acteercodes van toen met de acteercodes van nu zorgt ervoor dat veel van de oude films ongewild een komedie worden jaren later. Handelingen die toen heel normaal waren in een film worden als je ze vijvenvijftig jaar later bekijkt grappig tot enorm hilarisch en dat had deze film ook. Onvergetelijke momenten van acteurs die voor zich in de diepte staren en vertellen wat ze denken, overacting alsof het de bedoeling was, enz. Het geeft de film net dat iets extra dan toen hij net uitkwam en hij nog flopte ook.
Het optreden van Lilian Gish met haar shotgun behoort voor mij nu tot een van die filmmomenten die je niet vergeet en altijd kan plaatsen, hoe lang het ook geleden is dat je die film gezien hebt.
Het blijft iets cool om te bekijken oudere films. Het is bijlange na niet altijd waar dat hoe ouder ze worden, hoe beter ze worden, voor verschillende redenen, maar bij deze film klopt het.
Ah, little lad, you're staring at my fingers. Would you like me to tell you the little story of right-hand/left-hand? The story of good and evil? H-A-T-E! It was with this left hand that old brother Cain struck the blow that laid his brother low. L-O-V-E! You see these fingers, dear hearts? These fingers has veins that run straight to the soul of man. The right hand, friends, the hand of love. Now watch, and I'll show you the story of life. Those fingers, dear hearts, is always a-warring and a-tugging, one agin t'other. Now watch 'em! Old brother left hand, left hand he's a fighting, and it looks like love's a goner. But wait a minute! Hot dog, love's a winning! Yessirree! It's love that's won, and old left hand hate is down for the count!
De trailer:
3.5/5
**_**
Art Spiegelman - In The Shadow Of No Towers
**_**
In dezelfde nacht waarin ik The Bro Code heb ik gelezen, heb ik ook In The Shadow Of No Towers gelezen.
Het is een andere graphic novel van Art Spiegelman, die een Pulitzerprijs gewonnen heeft met Maus.
Maus is een prachtige graphic novel over de manier waarop de vader van Spiegelman de Holocaust overleefd heeft en hoe dit de levens van zowel zichzelf als zijn zoon als de rest van de kleine familie beïnvloed heeft. Werkelijk een aanrader voor iedereen.
In The Shadow Of No Towers stelt echter teleur. Ik weet niet of het ligt aan het thema dat behandelt wordt: het trauma dat Art zelf heeft opgelopen tijdens 9/11, hij woont in de buurt van Ground Zero en zijn dochter ging er vlakbij naar school of dat het ligt aan de toch andere tekenstijl of gewoon dat ik te hoge verwachtingen had. De graphic novel werkte niet, het was geen page turner zoals Maus (al waren het gigantische pages, groter dan A4-bladen) en het sprak me te weinig aan om echt met zin door te lezen of er over te vertellen. Teleurstellend over de gehele lijn, jammer genoeg. Het zal me leren om grote verwachtingen te hebben, I guess.
**_**
In dezelfde nacht waarin ik The Bro Code heb ik gelezen, heb ik ook In The Shadow Of No Towers gelezen.
Het is een andere graphic novel van Art Spiegelman, die een Pulitzerprijs gewonnen heeft met Maus.
Maus is een prachtige graphic novel over de manier waarop de vader van Spiegelman de Holocaust overleefd heeft en hoe dit de levens van zowel zichzelf als zijn zoon als de rest van de kleine familie beïnvloed heeft. Werkelijk een aanrader voor iedereen.
In The Shadow Of No Towers stelt echter teleur. Ik weet niet of het ligt aan het thema dat behandelt wordt: het trauma dat Art zelf heeft opgelopen tijdens 9/11, hij woont in de buurt van Ground Zero en zijn dochter ging er vlakbij naar school of dat het ligt aan de toch andere tekenstijl of gewoon dat ik te hoge verwachtingen had. De graphic novel werkte niet, het was geen page turner zoals Maus (al waren het gigantische pages, groter dan A4-bladen) en het sprak me te weinig aan om echt met zin door te lezen of er over te vertellen. Teleurstellend over de gehele lijn, jammer genoeg. Het zal me leren om grote verwachtingen te hebben, I guess.
**_**
Barney Stinson - The Bro Code
**_**
Wie dit leest - en How I Met Your Mother kent - denkt waarschijnlijk dat dit over de serie gaat gaan en niet direct over een boek maar toch ga ik het straks literatuur labelen.
(Voor de mensen die HIMYM niet kennen :-o -->
)
Het is een van de beste comedyseries die ik gezien heb de laatste jaren, het is niet de beste maar ik ben moeilijk als het op comedy aankomt. De serie is niet te beschrijven de moeite waard en na zes seizoenen blijft ze AWESOME.
The Bro Code is iets waar Barney in de serie meerdere keren naar verwijst. Het is a series of articles that give a bro the do's and dont's of being a bro.
Blijkt dat er een echt boek van gemaakt is en dat het ook uitgegeven wordt - als je een franchise kan uitmelken, waarom niet. Het boek is grappig voor de HIMYM- aficionados omdat je Barney het boek ziet schrijven en ook luidop de articles hoort declameren. Ook een HIMYM-leek of zelfs iemand die het volledig niet kent, zal er mee kunnen lachen maar het blijft toch vooral iets voor de echte fan.
SUIT UP!
**_**
Wie dit leest - en How I Met Your Mother kent - denkt waarschijnlijk dat dit over de serie gaat gaan en niet direct over een boek maar toch ga ik het straks literatuur labelen.
(Voor de mensen die HIMYM niet kennen :-o -->
)
Het is een van de beste comedyseries die ik gezien heb de laatste jaren, het is niet de beste maar ik ben moeilijk als het op comedy aankomt. De serie is niet te beschrijven de moeite waard en na zes seizoenen blijft ze AWESOME.
The Bro Code is iets waar Barney in de serie meerdere keren naar verwijst. Het is a series of articles that give a bro the do's and dont's of being a bro.
Blijkt dat er een echt boek van gemaakt is en dat het ook uitgegeven wordt - als je een franchise kan uitmelken, waarom niet. Het boek is grappig voor de HIMYM- aficionados omdat je Barney het boek ziet schrijven en ook luidop de articles hoort declameren. Ook een HIMYM-leek of zelfs iemand die het volledig niet kent, zal er mee kunnen lachen maar het blijft toch vooral iets voor de echte fan.
ARTICLE 150
No sex with your Bro's ex.
It is never, ever permissible for a Bro to sleep with his Bro's ex. Violating this quote is worse than killing a Bro.
AMENDMENT I
A Bro is entitled to have sex with his Bro's ex if she initiates it, she is really hot, or his Bro is out of town or in a different room.
SUIT UP!
**_**
maandag 29 maart 2010
Tada, Kimi Wo Aishiteru (Heavenly Forest) (2006)
**_**
Net een van de mooiere films gezien die ik al gezien heb - en ik heb er al redelijk wat gezien - : Tada, Kimi Wo Aishiteru (Heavenly Forest).
Een film met in de hoofdrollen Aoi Miyazaki (zie poster), Hiroshi Tamaki
en Meisa Kuroki.
De film begint als een eenvoudig verhaal over een jongen (Tamaki) die last heeft van een minderwaardigheidscomplex en daardoor schuchter en verlegen is. Hij heeft problemen met contact leggen en kent dus bijna niemand op de universiteit. Hij ontmoet echter een meisje (Miyazaki) dat erin slaagt hem uit zijn schulp te krijgen en ze worden vrienden. Zij wordt verliefd op hem maar hij heeft enkel oog voor een ander meisje (Kuroki). Het lijkt een simpel boy-meets-girl-and-another-girl-gets-in-the-way verhaal zoals er zoveel zijn te worden maar de film ontwikkelt zich tot een van die verborgen Aziatische (Japanse) pareltjes uit het filmlandschap die maar zelden boven water lijken te komen. Via een fotografiethema reigt de film mooie beelden aan elkaar en ontwikkelt hij zich uiteindelijk tot een hartverscheurend romantisch drama waar je gemakkelijk van kan huilen (well, at least I did). Prachtig.
De trailer (zonder ondertitels dus wie geen Japans begrijpt, heeft er waarschijnlijk weinig aan, maar om toch consequent te blijven ^^):
4.5/5
**_**
Net een van de mooiere films gezien die ik al gezien heb - en ik heb er al redelijk wat gezien - : Tada, Kimi Wo Aishiteru (Heavenly Forest).
Een film met in de hoofdrollen Aoi Miyazaki (zie poster), Hiroshi Tamaki
en Meisa Kuroki.
De film begint als een eenvoudig verhaal over een jongen (Tamaki) die last heeft van een minderwaardigheidscomplex en daardoor schuchter en verlegen is. Hij heeft problemen met contact leggen en kent dus bijna niemand op de universiteit. Hij ontmoet echter een meisje (Miyazaki) dat erin slaagt hem uit zijn schulp te krijgen en ze worden vrienden. Zij wordt verliefd op hem maar hij heeft enkel oog voor een ander meisje (Kuroki). Het lijkt een simpel boy-meets-girl-and-another-girl-gets-in-the-way verhaal zoals er zoveel zijn te worden maar de film ontwikkelt zich tot een van die verborgen Aziatische (Japanse) pareltjes uit het filmlandschap die maar zelden boven water lijken te komen. Via een fotografiethema reigt de film mooie beelden aan elkaar en ontwikkelt hij zich uiteindelijk tot een hartverscheurend romantisch drama waar je gemakkelijk van kan huilen (well, at least I did). Prachtig.
Was there at least a tiny bit of love in that kiss?
De trailer (zonder ondertitels dus wie geen Japans begrijpt, heeft er waarschijnlijk weinig aan, maar om toch consequent te blijven ^^):
4.5/5
**_**
zondag 28 maart 2010
Nick And Norah's Infinite Playlist (2008)
**_**
Zoals wel vaker heb ik me weer eens laten verleiden door een teenage romantic comedy (don't ask, I like the genre): Nick And Norah's Infinite Playlist
met de immer fantastische Michael Cera.
Ik weet niet wat het is met deze acteur maar in zowat elke film dat ik hem al zien spelen heb, speelt hij een herkenbare figuur. Hij is een van die acteurs die altijd de rol krijgt waar ik me totaal kan in vinden. Herkenbaarheid is een vloek in films maar het zorgt er ook voor dat ze werken. En Michael Cera doet het telkens weer. Hij heeft dat soort nerdy, dorky achtige uiterlijk maar hij speelt altijd een personage dat het hart op de juiste plaats heeft.
Je weet natuurlijk wat je gaat krijgen voor je begint aan zo'n film en er zijn wederom geen verrassingen te bespeuren in deze film die meer romance dan comedy is. Het is het typische boy-meets-girlverhaal waarvan je weet dat ze eigenlijk helemaal zo niet verlopen in de echte wereld en hoe meer je er van bekijkt hoe depressiever ze je eigenlijk maken want ergens hoop je toch wel het eens mee te maken. En dat is net de kracht van dit soort films.
Tuurlijk zijn er veel slechte dingen te vertellen over deze film - het realisme overal, en niet alleen in hun ontmoeting maar ook hoe ze bijvoorbeeld Caroline terugvinden enz. maar ik vertel al delen van het verhaal - en al helemaal over dit soort genre maar Nick And Norah's Infinite Playlist delivers wat het belooft. Een film die volledig past in de mal van het genre. Niet fantastisch maar helemaal niet slecht en zo horen ze te zijn.
De trailer:
3.5/5
**_**
Zoals wel vaker heb ik me weer eens laten verleiden door een teenage romantic comedy (don't ask, I like the genre): Nick And Norah's Infinite Playlist
met de immer fantastische Michael Cera.
Ik weet niet wat het is met deze acteur maar in zowat elke film dat ik hem al zien spelen heb, speelt hij een herkenbare figuur. Hij is een van die acteurs die altijd de rol krijgt waar ik me totaal kan in vinden. Herkenbaarheid is een vloek in films maar het zorgt er ook voor dat ze werken. En Michael Cera doet het telkens weer. Hij heeft dat soort nerdy, dorky achtige uiterlijk maar hij speelt altijd een personage dat het hart op de juiste plaats heeft.
Je weet natuurlijk wat je gaat krijgen voor je begint aan zo'n film en er zijn wederom geen verrassingen te bespeuren in deze film die meer romance dan comedy is. Het is het typische boy-meets-girlverhaal waarvan je weet dat ze eigenlijk helemaal zo niet verlopen in de echte wereld en hoe meer je er van bekijkt hoe depressiever ze je eigenlijk maken want ergens hoop je toch wel het eens mee te maken. En dat is net de kracht van dit soort films.
Tuurlijk zijn er veel slechte dingen te vertellen over deze film - het realisme overal, en niet alleen in hun ontmoeting maar ook hoe ze bijvoorbeeld Caroline terugvinden enz. maar ik vertel al delen van het verhaal - en al helemaal over dit soort genre maar Nick And Norah's Infinite Playlist delivers wat het belooft. Een film die volledig past in de mal van het genre. Niet fantastisch maar helemaal niet slecht en zo horen ze te zijn.
'cos that's what everybody wants Nicky, they don't want a 24-hour hump ses., they don't want to be married to you for a hundred years, they just want to hold your hand.
De trailer:
3.5/5
**_**
vrijdag 26 maart 2010
Histoire de détective (1929)
**_**
Gisteren Histoire de détective gezien in het geweldige Film-Plateau.
Even reclame maken voor diegenen die dit niet kennen, Film-Plateau is een kleine "cinema" in Gent, in de buurt van de Slegte (Paddenhoek 3).
Ze spelen maar twee films per week en al helemaal niet het hele jaar door maar het zijn doorgaans interessante films, soms omdat het (cult)klassiekers zijn, soms omdat het avantgarde is, alles kan en alles mag. Het zijn films voor alle leeftijden, uit elk decennia waarin er al films gemaakt werden. Soms valt het dik tegen, soms zie je iets prachtig. Een aanrader voor de filmliefhebber en vaak voor de gewone filmkijker ook.
Histoire de détective is echter geen aanrader voor de gewone filmkijker. Hij wordt zo beschreven:
En het valt al te lezen dat het voor de doorsnee filmkijker gewoon niet werkt. Het is wel mooi om te zien visueel en zo zonder geluid maakt een coole indruk maar deze werkte op mij niet. Het is waarschijnlijk mogelijk om er heel veel in te zien en vaak waag ik mij daar aan in zulke films maar in deze film zie ik echt niks. Ik kan hem dus ook niet echt raten want hij werkt niet voor mij.
**_**
Gisteren Histoire de détective gezien in het geweldige Film-Plateau.
Even reclame maken voor diegenen die dit niet kennen, Film-Plateau is een kleine "cinema" in Gent, in de buurt van de Slegte (Paddenhoek 3).
De universitaire filmclub Film-Plateau ging van start op 5 maart 1997 met Dood in Venetië, een keuze van haar oprichter Etienne Vermeersch. Het idee van een eigen filmzaal en filmclub binnen de Gentse universiteit was niet nieuw, het wachtte gewoon op het juiste ogenblik en op voldoende belangstelling. Die belangstelling bleek er te zijn binnen de faculteiten letteren en wijsbegeerte en politieke en sociale wetenschappen waar filmcursussen lopen met elk een honderdtal studenten. Los daarvan bestond sedert 1991 een samenwerking tussen de Universiteitsbibliotheek, het Koninklijk Filmarchief en het Internationaal Filmfestival van Vlaanderen-Gent en vond het Documentair Filmfestival Viewpoint sedert z'n ontstaan in 1995 een weerklank binnen de universiteit.
De belangrijkste lijn in het Film-Plateau is het canon, één van de docenten verwoordt het zo: " Wat is trouwens de marge? En wat is klassiek? Hoe is het mogelijk om te bepalen welke drie films we weerhouden uit het jaar 2000 wanneer er weeral vierduizend langspeelfilms verschijnen? Deze vragen stellen we ons ook in de universitaire filmcub, evenals in de filmcursussen die we hier illustreren. Moeten we de canon vergeten? Of moeten we die juist tonen? Is het tonen van de canon geen noodzakelijke voorwaarde om het proces des onderscheids en selectie bloot te leggen? We denken van wel, maar de confrontatie met de hedendaagse beeldensmaak moet eerlijk verlopen. Niet met koele videoprojecties of op het kleine scherm. Wel met de warme, als van emotie bevende tekstuur van filmpellicule."
Ze spelen maar twee films per week en al helemaal niet het hele jaar door maar het zijn doorgaans interessante films, soms omdat het (cult)klassiekers zijn, soms omdat het avantgarde is, alles kan en alles mag. Het zijn films voor alle leeftijden, uit elk decennia waarin er al films gemaakt werden. Soms valt het dik tegen, soms zie je iets prachtig. Een aanrader voor de filmliefhebber en vaak voor de gewone filmkijker ook.
Histoire de détective is echter geen aanrader voor de gewone filmkijker. Hij wordt zo beschreven:
In Histoire de Détective onderzoekt hij verder de mogelijkhedenvan de ritmische montage en een deviante narratieve structuur. Meneer Jonathan, een verwarde zonderling, slaat van tijd tot tijd op de vlucht en zijn vrouw verdenkt hem van ontrouw. Hij weet niet dat hij daarom wordt gefilmd door een privédetective, die zijn taak net iets te ernstig neemt. Meneer Jonathan lijkt wel een rol te spelen in een documentaire. Op een dag ontpopt hij zich tot zakenman. In deze surrealistische film volgt het ene enigmatische beeld het andere op. Het commentaar van de regisseur:
"Het scenario is een heftig onderzoek naar alles wat diep in mij het geheim van mijn geweten uitmaakt."
En het valt al te lezen dat het voor de doorsnee filmkijker gewoon niet werkt. Het is wel mooi om te zien visueel en zo zonder geluid maakt een coole indruk maar deze werkte op mij niet. Het is waarschijnlijk mogelijk om er heel veel in te zien en vaak waag ik mij daar aan in zulke films maar in deze film zie ik echt niks. Ik kan hem dus ook niet echt raten want hij werkt niet voor mij.
**_**
zondag 21 maart 2010
Jonathan Safran Foer - Eating Animals
**_**
Na muziek en film komt logischerwijze ook literatuur aan bod. Ik heb wederom geen grote gedachten erover te verkondigen of volwaardige recensies maar boeken zijn fijn, en ze delen nog zoveel meer.
En ik begin met een niet zo evident boek, Eating Animals van Jonathan Safran Foer.
Na het --voor mij-- tegenvallende debuut, Everything Is Illuminated
en het prachtige Incredibly Loud and Extremely Close
gooit Safran Foer het over een volledig andere boeg. Geen fictie meer maar harde realiteit. Een boek tsjokvol feiten en gruwelijkheden die, zoals wordt gezegd, je wakker schudden over het eten van dieren.
Veel mensen die me kennen, kijken verbaasd op dat net ik, of all people, zou geïnteresseerd geraken in vegetarisme, laat staan dat ik me er nog toe zou kunnen bekeren. Maar kijk, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Het wordt waarschijnlijk een van die dingen die ik pas ten volle zal doen nadat ik het huis uit ben omdat ze er hier toch te moeilijk over doen maar ik ben toch vrij overtuigd, en niet alleen na het lezen van dit boek.
Het is niet zo dat ik echt een 'sentimentalist', zoals zo vaak gezegd wordt, ben die er niet tegen kan dat dieren worden vermoord. Dieren met gevoelens en een leven dat de moeite waard is om ongestoord te laten.
Het is eigenlijk allemaal begonnen uit een interesse in de keuken. Ik heb ongeveer vier jaar alleen gewoond en heb dus alles moeten leren, waaronder koken. En eens je zo de basis onder de knie hebt, viel het me op dat ik het er eigenlijk warm noch koud meer van kreeg, van de basiskeuken zoals we ze kennen in België dus. Ik ben dan beginnen experimenteren en een eerste verandering was het weglaten van aardappelen uit mijn dieet. Ik heb aardappelen nooit echt lekker gevonden en echt iets toevoegen, buiten volume, doen ze niet. De logische stap was dan ze schrappen. Het spaart heel wat tijd uit omdat je ze niet moet schillen en niet moet koken en ik mis ze tot op heden nog niet. Ik heb ze niet vervangen door iets, ik eet gewoon meer groenten maar het lijkt niet alsof ik iets mis.
De heilige drievuldigheid van vlees, aardappelen en groenten wankelde op zijn voetstukken. Vanaf toen eet ik geen aardappelen meer, vlees was de volgende stap, al had ik dat zelf nooit echt kunnen voorspellen.
Zelf eten maken zorgt ervoor dat je experimenteert, zeker als je alleen woont. Koken wordt rap saai en bestaat grotendeels uit wachten. Wachten tot iets klaar is. Veel basisbereidingen bestaan uit erin leggen en wachten (soms omdraaien) en that's it. Uit verveling deed ik dan maar andere dingen. Aardappelen verwijderen dus en vanalles beginnen wokken. Ik heb een tijdje verschillende soorten kleuren proberen verkrijgen in de wok (tot fluogeel toe, combineer kurkuma en curry en andere dingen en zie wat je krijgt), ik heb geëxperimenteerd met verschillende soorten pikant (ik kan heel goed tegen pikant, ik heb nog maar een of twee keer iets te pikant gevonden, waaronder een van mijn eigen brouwsels) enz. Maar wokken geraak je op den duur ook beu en dan ga je naar het volgende, en dat was bij mij vlees.
De laatste vier vijf maanden heb ik vanalles geprobeerd met vlees om het aantrekkelijker te maken (in stukken snijden, verschillende, ongewone kruiden, verschillende pannen, verschillende boters, meer of minder boter allemaal met meer of minder en soms afschuwelijk resultaat). De volgende stap was dan het vlees helemaal weglaten, want aantrekkelijk werd het uiteindelijk nooit. Ik ben niet iemand die vlees echt ontzettend letterlijk en ontontbeerlijk vind in een maaltijd dus het kon gewoon weg.
Aangezien ik niet enkel groenten kon eten (al heb ik dat ook even gedaan) zocht ik een alternatief en het logische alternatief is dan de vegetarische alternatieven. Een volledig nieuwe keuken diende zich aan en ik heb het gevoel dat ik nog maar het topje van de ijsberg van de vegetarische mogelijkheden gezien heb. Ik heb me verbaasd over de verschillende mogelijkheden die alleen al in een kleine supermarkt te vinden zijn. Ik deed het echter niet uit overtuiging, voor de dieren, maar uit nieuwsgierigheid. Iets anders is leuker dan dezelfde kost die ik al 24 jaar eet en die ik beu ben gegeten. Maar ik wijk af.
In de les Amerikaanse letterkunde mochten we de eerste twee boeken van Safran Foer lezen en het toeval wou dat hij een lezing kwam geven in de Vooruit ergens in de examens (15 januari weet de website me te vertellen). Een niet-vegetarische vriendin wou erheen, dus gingen we (samen met een wel-vegetarische vriendin en een niet-vegetarische vriend). De boodschap was achteraf, denk na over wat je eet. Het was geen oproep tot vegetarisme, evenmin zoals zijn boek dat is, maar een oproep tot nadenken. En sindsdien denk ik er meer over na om het niet alleen voor de nieuwigheid te doen (en helemaal niet strikt) maar echt, want mooi is het niet wat ze allemaal vertellen.
Wegens andere leesopdrachten ben ik echter maar deze week kunnen beginnen lezen aan zijn boek en als ik nog niet volledig over de streep getrokken was, ben ik dat nu. Als je leest over de omstandigheden waarin de dieren niet alleen moeten leven maar zelfs de manier waarop ze genetisch gemanipuleerd worden om sneller vlees te kweken dan dat hun botten groeien (bij kalkoenen dacht ik, of kippen) dan wil je die toch niet meer eten. (Het punt was wel dat factory farms zouden moeten verboden worden en dat men betere manieren moet ontwikkelen en gebruiken om dieren te kweken voor consumptie, dus niet dat iedereen moet stoppen met dieren eten (zoals Safran Foer) maar dat men de dieren die bestemd zijn voor consumptie een beter leven moet kunnen bieden, tegen een hogere prijs in de winkel).
Ook al vraagt het boek dus niet om een overtuigde vegetariër te worden, het kan er zeker toe leiden. Het boek heeft er niet alleen voor gezorgd, ik was er al mee bezig, uit interesse maar nu ben ik overtuigd. Het is voor mij geen grote stap, ik vind vlees sowieso niet zo geweldig lekker dat ik het niet kan laten dus zo wereldschokkend is de stap niet maar als het meer mensen kan overtuigen, werkt het boek. En dat zal het.
Ik probeer zeker niemand te overtuigen. Zo ben ik niet, iedereen kiest voor zichzelf. Ik wou gewoon even wat schrijven over het feit dat ik gekozen heb..
Een extraatje, in beeld (warning: graphic): Meet Your Meat:
**_**
Na muziek en film komt logischerwijze ook literatuur aan bod. Ik heb wederom geen grote gedachten erover te verkondigen of volwaardige recensies maar boeken zijn fijn, en ze delen nog zoveel meer.
En ik begin met een niet zo evident boek, Eating Animals van Jonathan Safran Foer.
Na het --voor mij-- tegenvallende debuut, Everything Is Illuminated
en het prachtige Incredibly Loud and Extremely Close
gooit Safran Foer het over een volledig andere boeg. Geen fictie meer maar harde realiteit. Een boek tsjokvol feiten en gruwelijkheden die, zoals wordt gezegd, je wakker schudden over het eten van dieren.
Veel mensen die me kennen, kijken verbaasd op dat net ik, of all people, zou geïnteresseerd geraken in vegetarisme, laat staan dat ik me er nog toe zou kunnen bekeren. Maar kijk, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Het wordt waarschijnlijk een van die dingen die ik pas ten volle zal doen nadat ik het huis uit ben omdat ze er hier toch te moeilijk over doen maar ik ben toch vrij overtuigd, en niet alleen na het lezen van dit boek.
Het is niet zo dat ik echt een 'sentimentalist', zoals zo vaak gezegd wordt, ben die er niet tegen kan dat dieren worden vermoord. Dieren met gevoelens en een leven dat de moeite waard is om ongestoord te laten.
Het is eigenlijk allemaal begonnen uit een interesse in de keuken. Ik heb ongeveer vier jaar alleen gewoond en heb dus alles moeten leren, waaronder koken. En eens je zo de basis onder de knie hebt, viel het me op dat ik het er eigenlijk warm noch koud meer van kreeg, van de basiskeuken zoals we ze kennen in België dus. Ik ben dan beginnen experimenteren en een eerste verandering was het weglaten van aardappelen uit mijn dieet. Ik heb aardappelen nooit echt lekker gevonden en echt iets toevoegen, buiten volume, doen ze niet. De logische stap was dan ze schrappen. Het spaart heel wat tijd uit omdat je ze niet moet schillen en niet moet koken en ik mis ze tot op heden nog niet. Ik heb ze niet vervangen door iets, ik eet gewoon meer groenten maar het lijkt niet alsof ik iets mis.
De heilige drievuldigheid van vlees, aardappelen en groenten wankelde op zijn voetstukken. Vanaf toen eet ik geen aardappelen meer, vlees was de volgende stap, al had ik dat zelf nooit echt kunnen voorspellen.
Zelf eten maken zorgt ervoor dat je experimenteert, zeker als je alleen woont. Koken wordt rap saai en bestaat grotendeels uit wachten. Wachten tot iets klaar is. Veel basisbereidingen bestaan uit erin leggen en wachten (soms omdraaien) en that's it. Uit verveling deed ik dan maar andere dingen. Aardappelen verwijderen dus en vanalles beginnen wokken. Ik heb een tijdje verschillende soorten kleuren proberen verkrijgen in de wok (tot fluogeel toe, combineer kurkuma en curry en andere dingen en zie wat je krijgt), ik heb geëxperimenteerd met verschillende soorten pikant (ik kan heel goed tegen pikant, ik heb nog maar een of twee keer iets te pikant gevonden, waaronder een van mijn eigen brouwsels) enz. Maar wokken geraak je op den duur ook beu en dan ga je naar het volgende, en dat was bij mij vlees.
De laatste vier vijf maanden heb ik vanalles geprobeerd met vlees om het aantrekkelijker te maken (in stukken snijden, verschillende, ongewone kruiden, verschillende pannen, verschillende boters, meer of minder boter allemaal met meer of minder en soms afschuwelijk resultaat). De volgende stap was dan het vlees helemaal weglaten, want aantrekkelijk werd het uiteindelijk nooit. Ik ben niet iemand die vlees echt ontzettend letterlijk en ontontbeerlijk vind in een maaltijd dus het kon gewoon weg.
Aangezien ik niet enkel groenten kon eten (al heb ik dat ook even gedaan) zocht ik een alternatief en het logische alternatief is dan de vegetarische alternatieven. Een volledig nieuwe keuken diende zich aan en ik heb het gevoel dat ik nog maar het topje van de ijsberg van de vegetarische mogelijkheden gezien heb. Ik heb me verbaasd over de verschillende mogelijkheden die alleen al in een kleine supermarkt te vinden zijn. Ik deed het echter niet uit overtuiging, voor de dieren, maar uit nieuwsgierigheid. Iets anders is leuker dan dezelfde kost die ik al 24 jaar eet en die ik beu ben gegeten. Maar ik wijk af.
In de les Amerikaanse letterkunde mochten we de eerste twee boeken van Safran Foer lezen en het toeval wou dat hij een lezing kwam geven in de Vooruit ergens in de examens (15 januari weet de website me te vertellen). Een niet-vegetarische vriendin wou erheen, dus gingen we (samen met een wel-vegetarische vriendin en een niet-vegetarische vriend). De boodschap was achteraf, denk na over wat je eet. Het was geen oproep tot vegetarisme, evenmin zoals zijn boek dat is, maar een oproep tot nadenken. En sindsdien denk ik er meer over na om het niet alleen voor de nieuwigheid te doen (en helemaal niet strikt) maar echt, want mooi is het niet wat ze allemaal vertellen.
Wegens andere leesopdrachten ben ik echter maar deze week kunnen beginnen lezen aan zijn boek en als ik nog niet volledig over de streep getrokken was, ben ik dat nu. Als je leest over de omstandigheden waarin de dieren niet alleen moeten leven maar zelfs de manier waarop ze genetisch gemanipuleerd worden om sneller vlees te kweken dan dat hun botten groeien (bij kalkoenen dacht ik, of kippen) dan wil je die toch niet meer eten. (Het punt was wel dat factory farms zouden moeten verboden worden en dat men betere manieren moet ontwikkelen en gebruiken om dieren te kweken voor consumptie, dus niet dat iedereen moet stoppen met dieren eten (zoals Safran Foer) maar dat men de dieren die bestemd zijn voor consumptie een beter leven moet kunnen bieden, tegen een hogere prijs in de winkel).
Ook al vraagt het boek dus niet om een overtuigde vegetariër te worden, het kan er zeker toe leiden. Het boek heeft er niet alleen voor gezorgd, ik was er al mee bezig, uit interesse maar nu ben ik overtuigd. Het is voor mij geen grote stap, ik vind vlees sowieso niet zo geweldig lekker dat ik het niet kan laten dus zo wereldschokkend is de stap niet maar als het meer mensen kan overtuigen, werkt het boek. En dat zal het.
Ik probeer zeker niemand te overtuigen. Zo ben ik niet, iedereen kiest voor zichzelf. Ik wou gewoon even wat schrijven over het feit dat ik gekozen heb..
Een extraatje, in beeld (warning: graphic): Meet Your Meat:
**_**
zaterdag 20 maart 2010
The Good Life (2007)
**_**
--Ik heb het gevoel dat ik vaak ga mededelen welke film ik gezien heb, goed of slecht.--
Ik heb net The Good Life gezien
met Zooey Deschanel
maar het is Mark Webber
die de volledige show steelt. The Good Life is een van die onbekende pareltjes in het filmlandschap. Het is een donker, depressief, melancholiek drama dat het klassieke beeld schept van een jongeman, Jason die zijn dagen slijt in een naamloos dorp in een Amerikaanse staat (Nebraska) waar zo goed als niks te doen is en elke situatie uitzichtloos lijkt. De film toont hoe Jason leert omgaan met zijn leven dat gekenmerkt wordt door het afwezig zijn van toekomstperspectieven en een gebeurtenis uit het verleden die nog steeds invloed heeft in het verleden.
De geslaagde donkere sfeer blijft zinderen en zorgt ervoor dat je voor je scherm gekluisterd blijft, ook al gaat het vrij traag en gebeurt er niet zo gek veel. De twee minuten einde zijn een groot minpunt (ik had dat volledig weggelaten) maar ik kan niet teveel vertellen zonder de volledige film te verklappen. Kijk ernaar en je zult zien wat ik bedoel. Al met al zeer geslaagd.
De trailer:
4/5
**_**
--Ik heb het gevoel dat ik vaak ga mededelen welke film ik gezien heb, goed of slecht.--
Ik heb net The Good Life gezien
met Zooey Deschanel
maar het is Mark Webber
die de volledige show steelt. The Good Life is een van die onbekende pareltjes in het filmlandschap. Het is een donker, depressief, melancholiek drama dat het klassieke beeld schept van een jongeman, Jason die zijn dagen slijt in een naamloos dorp in een Amerikaanse staat (Nebraska) waar zo goed als niks te doen is en elke situatie uitzichtloos lijkt. De film toont hoe Jason leert omgaan met zijn leven dat gekenmerkt wordt door het afwezig zijn van toekomstperspectieven en een gebeurtenis uit het verleden die nog steeds invloed heeft in het verleden.
De geslaagde donkere sfeer blijft zinderen en zorgt ervoor dat je voor je scherm gekluisterd blijft, ook al gaat het vrij traag en gebeurt er niet zo gek veel. De twee minuten einde zijn een groot minpunt (ik had dat volledig weggelaten) maar ik kan niet teveel vertellen zonder de volledige film te verklappen. Kijk ernaar en je zult zien wat ik bedoel. Al met al zeer geslaagd.
I hope to leave here someday. Like the snowflakes trapped inside a snow globe I wasn't going anywhere.
De trailer:
4/5
**_**
vrijdag 19 maart 2010
Shutter Island (2010)
**_**
Ik kijk redelijk wat films. Het leek me dus logisch om daar ook wat over te schrijven. Ik ben nooit echt goed geweest in duidelijk onder woorden brengen waarom ik een film goed of slecht vind dus ik ga niet proberen om volledige recensies te schrijven. Daar zijn andere sites voor. Ik ga echter wel proberen een oordeel te geven zonder al te veel weg te geven over het plot.
Net gekeken naar Shutter Island
en hij is goed. Meer dan goed. Hij is fantastisch.
Het was al langer geweten dat Leonardo DiCaprio
een fantastische acteur is (zelfs in Titanic, al willen zovelen het niet toegeven) en hier doet hij het opnieuw. Hij draagt de hele film en hij speelt opnieuw een van die rollen met de typische DiCaprioflair die zo weinigen gegeven is.
De film zou echter zelfs zonder DiCaprio slagen. Het is een ijzersterk verhaal, naar het boek van Dennis Lehane, dat spannend blijft en magistraal in elkaar zit. Ik ben vrij vergevend als het op films aankomt, een film is zelden echt slecht maar deze helt helemaal naar de andere kant op. Alles zit juist, op een klein detail na (de auto, ik snap niet goed waarom - maar ik probeer om zo weinig mogelijk te vertellen over wat er gebeurt in films). Het is een ongewone thriller, een mindfuck die je nog lang zal bijblijven en waarover waarschijnlijk ettelijke uren zal over nagepraat worden.
De trailer:
4.5/5
**_**
Ik kijk redelijk wat films. Het leek me dus logisch om daar ook wat over te schrijven. Ik ben nooit echt goed geweest in duidelijk onder woorden brengen waarom ik een film goed of slecht vind dus ik ga niet proberen om volledige recensies te schrijven. Daar zijn andere sites voor. Ik ga echter wel proberen een oordeel te geven zonder al te veel weg te geven over het plot.
Net gekeken naar Shutter Island
en hij is goed. Meer dan goed. Hij is fantastisch.
Het was al langer geweten dat Leonardo DiCaprio
een fantastische acteur is (zelfs in Titanic, al willen zovelen het niet toegeven) en hier doet hij het opnieuw. Hij draagt de hele film en hij speelt opnieuw een van die rollen met de typische DiCaprioflair die zo weinigen gegeven is.
De film zou echter zelfs zonder DiCaprio slagen. Het is een ijzersterk verhaal, naar het boek van Dennis Lehane, dat spannend blijft en magistraal in elkaar zit. Ik ben vrij vergevend als het op films aankomt, een film is zelden echt slecht maar deze helt helemaal naar de andere kant op. Alles zit juist, op een klein detail na (de auto, ik snap niet goed waarom - maar ik probeer om zo weinig mogelijk te vertellen over wat er gebeurt in films). Het is een ongewone thriller, een mindfuck die je nog lang zal bijblijven en waarover waarschijnlijk ettelijke uren zal over nagepraat worden.
De trailer:
4.5/5
**_**
Soap&Skin
**_**
Gisteren eindelijk naar Soap&Skin geweest (een uitgesteld optreden van vier oktober) en het was het wachten waard. Ik ben vaak onder de indruk van optredens maar dit was onbeschrijflijk mooi. Nog nooit zoveel epiek, in de letterlijke zin van het woord gezien op een optreden, ik ga het sowieso onrecht aandoen door het te proberen te beschrijven. Maar goed, beginnen bij het begin.
Het was een optreden in de AB en toen we binnen kwamen werd meteen duidelijk wat voor een optreden het ging worden. Een zaal vol mooie mensen die aankondigden hoe het ging worden later op de avond, het beloofde.
Zoals altijd was er eerst het voorprogramma, ene Nils Frahm.
We hadden er niet al te hoge verwachtingen van dus gingen we erbij zitten, in de zeteltjes. Het bleek een puur instrumentaal optreden te zijn, volledig op piano. En het was mooi. Het was de eerste keer dat ik live naar een piano-optreden keek en het was indrukwekkend, al werd het hier en daar wat saai in de stukken waar hij nogal bleef steken op hetzelfde stuk. Al kan dit natuurlijk ook te wijten zijn aan mijn beperkte ervaring hiermee. Het duurde net lang genoeg en het bracht je in de juiste stemming voor wat komen zou, al kon niets ons daarop voorbereiden.
Nils Frahm - Ambre
Dan was het de beurt aan Soap&Skin, of de 20-jarige Anja Plaschg.
.
Ze maakt donkere pianomuziek, ondersteunt met electronicastukken en gezang waar je depressief van wordt. Het is waarschijnlijk geen muziek voor iedereen maar het is zo krachtige muziek, het blaast je omver.
In oktober ging ze alleen optreden maar nu was het met ensemble. Het was afwachten of dat positief of negatief ging uitvallen maar het bleek positief. Het ensemble werd niet te veel gebruikt en vulde vooral op. Het ondersteunde op momenten waar het kon en werd weggelaten op momenten dat enige inmenging teveel zou zijn. Het zat goed in elkaar, ik vreesde er nochtans voor.
Hoeveel van het optreden en gedrag van Plaschg nu juist show is en hoeveel echt is valt moeilijk te zeggen maar wat ik wel weet is dat het allemaal prachtig toevoegt aan de show. De epiek spat tegen alle muren en het overweldigt je zoveel meer dan je zou denken. Ze sprak nauwelijks een woord maar het was niet nodig. Ik ben sowieso geen fan van bindteksten maar hier sprak de muziek echt voor zich en meer.
Ik heb echt geen woorden om te beschrijven hoe het was. De combinatie van haar schrille gezangen op piano met de donkere electronicabegeleiding klopte. Het werkte. Dat ze er in het midden nog een cover van Meltdown van Clint Mansell tussengooide (uit de Requiem for a Dream soundtrack) en ze als bisnummer een volledige vocale song bracht maakten het volledig af.
Soap&Skin - Cynthia, Marche Funèbre, Mr. Gaunt Pt 1000
Soap&Skin - Spiracle
Het valt nog best te beschrijven in de woorden van mijn medeconcertgaander: "OMG, beste optreden sinds lang".
**_**
Gisteren eindelijk naar Soap&Skin geweest (een uitgesteld optreden van vier oktober) en het was het wachten waard. Ik ben vaak onder de indruk van optredens maar dit was onbeschrijflijk mooi. Nog nooit zoveel epiek, in de letterlijke zin van het woord gezien op een optreden, ik ga het sowieso onrecht aandoen door het te proberen te beschrijven. Maar goed, beginnen bij het begin.
Het was een optreden in de AB en toen we binnen kwamen werd meteen duidelijk wat voor een optreden het ging worden. Een zaal vol mooie mensen die aankondigden hoe het ging worden later op de avond, het beloofde.
Zoals altijd was er eerst het voorprogramma, ene Nils Frahm.
We hadden er niet al te hoge verwachtingen van dus gingen we erbij zitten, in de zeteltjes. Het bleek een puur instrumentaal optreden te zijn, volledig op piano. En het was mooi. Het was de eerste keer dat ik live naar een piano-optreden keek en het was indrukwekkend, al werd het hier en daar wat saai in de stukken waar hij nogal bleef steken op hetzelfde stuk. Al kan dit natuurlijk ook te wijten zijn aan mijn beperkte ervaring hiermee. Het duurde net lang genoeg en het bracht je in de juiste stemming voor wat komen zou, al kon niets ons daarop voorbereiden.
Nils Frahm - Ambre
Dan was het de beurt aan Soap&Skin, of de 20-jarige Anja Plaschg.
.Ze maakt donkere pianomuziek, ondersteunt met electronicastukken en gezang waar je depressief van wordt. Het is waarschijnlijk geen muziek voor iedereen maar het is zo krachtige muziek, het blaast je omver.
In oktober ging ze alleen optreden maar nu was het met ensemble. Het was afwachten of dat positief of negatief ging uitvallen maar het bleek positief. Het ensemble werd niet te veel gebruikt en vulde vooral op. Het ondersteunde op momenten waar het kon en werd weggelaten op momenten dat enige inmenging teveel zou zijn. Het zat goed in elkaar, ik vreesde er nochtans voor.
Hoeveel van het optreden en gedrag van Plaschg nu juist show is en hoeveel echt is valt moeilijk te zeggen maar wat ik wel weet is dat het allemaal prachtig toevoegt aan de show. De epiek spat tegen alle muren en het overweldigt je zoveel meer dan je zou denken. Ze sprak nauwelijks een woord maar het was niet nodig. Ik ben sowieso geen fan van bindteksten maar hier sprak de muziek echt voor zich en meer.
Ik heb echt geen woorden om te beschrijven hoe het was. De combinatie van haar schrille gezangen op piano met de donkere electronicabegeleiding klopte. Het werkte. Dat ze er in het midden nog een cover van Meltdown van Clint Mansell tussengooide (uit de Requiem for a Dream soundtrack) en ze als bisnummer een volledige vocale song bracht maakten het volledig af.
Soap&Skin - Cynthia, Marche Funèbre, Mr. Gaunt Pt 1000
Soap&Skin - Spiracle
Het valt nog best te beschrijven in de woorden van mijn medeconcertgaander: "OMG, beste optreden sinds lang".
**_**
Why?
**_**
Een van de redenen dat ik gestart ben met bloggen is het willen vertellen over optredens. Ik ga nogal vaak naar optredens en ik heb me de laatste maanden echt verbaasd over de prachtige optredens waar ik getuige van heb mogen zijn. Ik ben meermaals volledig onder de indruk huiswaarts gekeerd en het lijkt me dan ook leuk van dit in de toekomst te kunnen delen.
Zondag stond Why? op het programma, een groep waar ik een tijd geleden verslaafd aan was. Ze stonden op repeat in mijn Ipod en meerdere songs kon ik woord voor woord meezingen. Ik moest ze dus zien toen ik hoorde dat ze naar België kwamen.
Een nadeel aan een groep aan Why? is dat ik moeilijk mensen vind om mee te gaan. Ze zijn een soort mix van hiphop, rap, rock en electronica die mij blijft verbazen maar die anderen vaak net niet goed genoeg vinden om er echt geld aan te spenderen. Dus ging ik alleen. Maar het was het waard. Ik ben nog maar twee keer alleen naar een optreden geweest maar ze waren het alletwee dubbel en dik waard.
Het was in de Botanique, in de rotonde, dus het begon met een treinreis. Ik ben geen pendelaar dus alleen 'treinen', ik ben het absoluut niet gewend. Maar goed, de wereld rondom mij verdween achter de klanken van Why? in mijn Ipod en in gedachten verzonken kwam ik aan in Brussel.
Het beloofde een veelbelovende avond te worden. De twee mannen die - op twee verschillende plaatsen- zonder schaamte en vol overtuiging stonden te urineren tijdens mijn wandeling op weg naar de Botanique waren al een veeg teken aan de wand, speciaal werd het zeker.
Iets wat me opgevallen is aan het alleen gaan, is dat er me heel veel opvalt aan de omgeving en de mensen rondom mij. Ik ben van nature een 'mensenkijker' maar aangezien je alleen niet veel beters te doen hebt, valt je er echt zoveel meer op. De hoeveelheid mensen die ook alleen bleken aanwezig te zijn, of de overeenkomsten in klederdracht en soort mensen die te zien waren (die trouwens opvallend verschillend zijn al naargelang het soort band er optreedt), enz. Ik gaf mijn ogen de kost bij gebrek aan andere activiteit.
Er waren drie groepen die avond en Josiah Wolf (de drummer van Why?) solo mocht beginnen.
Ik kreeg het er warm noch koud van, eerlijk gezegd. Een typische singer/songwriter die zichzelf begeleidt. Ik vond er niet veel aan maar misschien is het beter als ik de cd eens beluister.
Het 'echte' voorprogramma was dan I Might Be Wrong
en wat een verrassing. Ik had ze nog niet gehoord voor ik naar het optreden kwam maar ze hebben weer eens bevestigd waarom ik fan ben van voorprogramma's. De groep waarvoor je gaat, ken je en dan verwacht je dat ze goed zijn en dan is het doorgaans geen verrassing als ze de verwachtingen inlossen. Voorprogramma's zijn altijd de onzekere factor, echter. Soms kan je niet wachten tot het gedaan is, andere keren ben je kwaad dat voorprogramma's geen bisnummers doen.
Bij I Might Be Wrong was het het laatste. Een groepje van vijf met een frontvrouw in een outfitje met attitude. Een Sonic Youth-shirt met opgestroopte mouwen en een muts, het plaatje klopte. Toen ze begon te spreken bleek ze timide en zenuwachtig te zijn, al had ze daar totaal geen reden toe. Ze speelden een set van wat ik dan rock heet doorspekt met electronica. Degelijke songs die sfeer brachten, aangezien ik altijd slecht ben in het beschrijven van hoe muziek klinkt, hier een voorbeeldje (ik zet liever geen liveversies omdat die altijd onrecht aandoen aan hoe het echt was):
I Might Be Wrong - Chekov
Na het voorprogramma kwam dan eindelijk Why?
het podium op en het was het wachten waard. Op cd is Why? vooral opmerkbaar door hun atypische instrumentals in combinatie met hun opvallende lyrics. Live wordt dit allemaal veel meer in de verf gezet en doordat het live wordt gespeeld met een gitarist en een bassist bij wordt het allemaal een stukje harder, vettiger en anders. Het duurde soms even voor ik een bepaald liedje herkende als alleen het instrumentale nog bezig was maar als de zanger inviel werd het telkens duidelijk welk liedje het was, als dat al nog niet duidelijk was. Indrukwekkend om te horen welke variaties ze brachten van bepaalde liedjes. De ene werd al wat harder, de andere heel wat zachter maar ze bleven telkens overeind en overstegen vaak de cdversies. Ik was onder de indruk en zo heb ik het graag.
Enkele voorbeeldjes van Why?:
De eerste song die ik op repeat gespeeld heb: Why? - These Few Presidents
en eentje die ik vaak opnieuw beluister, al is de youtubeversie toch behoorlijk slechte kwaliteit: Why? - Yo Yo Bye Bye
Er zijn waarschijnlijk betere liedjes om echt te laten horen hoe ze klinken maar goed.
Zonder urinerende mannen maar onder de indruk keerde ik terug naar huis.
**_**
Een van de redenen dat ik gestart ben met bloggen is het willen vertellen over optredens. Ik ga nogal vaak naar optredens en ik heb me de laatste maanden echt verbaasd over de prachtige optredens waar ik getuige van heb mogen zijn. Ik ben meermaals volledig onder de indruk huiswaarts gekeerd en het lijkt me dan ook leuk van dit in de toekomst te kunnen delen.
Zondag stond Why? op het programma, een groep waar ik een tijd geleden verslaafd aan was. Ze stonden op repeat in mijn Ipod en meerdere songs kon ik woord voor woord meezingen. Ik moest ze dus zien toen ik hoorde dat ze naar België kwamen.
Een nadeel aan een groep aan Why? is dat ik moeilijk mensen vind om mee te gaan. Ze zijn een soort mix van hiphop, rap, rock en electronica die mij blijft verbazen maar die anderen vaak net niet goed genoeg vinden om er echt geld aan te spenderen. Dus ging ik alleen. Maar het was het waard. Ik ben nog maar twee keer alleen naar een optreden geweest maar ze waren het alletwee dubbel en dik waard.
Het was in de Botanique, in de rotonde, dus het begon met een treinreis. Ik ben geen pendelaar dus alleen 'treinen', ik ben het absoluut niet gewend. Maar goed, de wereld rondom mij verdween achter de klanken van Why? in mijn Ipod en in gedachten verzonken kwam ik aan in Brussel.
Het beloofde een veelbelovende avond te worden. De twee mannen die - op twee verschillende plaatsen- zonder schaamte en vol overtuiging stonden te urineren tijdens mijn wandeling op weg naar de Botanique waren al een veeg teken aan de wand, speciaal werd het zeker.
Iets wat me opgevallen is aan het alleen gaan, is dat er me heel veel opvalt aan de omgeving en de mensen rondom mij. Ik ben van nature een 'mensenkijker' maar aangezien je alleen niet veel beters te doen hebt, valt je er echt zoveel meer op. De hoeveelheid mensen die ook alleen bleken aanwezig te zijn, of de overeenkomsten in klederdracht en soort mensen die te zien waren (die trouwens opvallend verschillend zijn al naargelang het soort band er optreedt), enz. Ik gaf mijn ogen de kost bij gebrek aan andere activiteit.
Er waren drie groepen die avond en Josiah Wolf (de drummer van Why?) solo mocht beginnen.
Ik kreeg het er warm noch koud van, eerlijk gezegd. Een typische singer/songwriter die zichzelf begeleidt. Ik vond er niet veel aan maar misschien is het beter als ik de cd eens beluister.
Het 'echte' voorprogramma was dan I Might Be Wrong
en wat een verrassing. Ik had ze nog niet gehoord voor ik naar het optreden kwam maar ze hebben weer eens bevestigd waarom ik fan ben van voorprogramma's. De groep waarvoor je gaat, ken je en dan verwacht je dat ze goed zijn en dan is het doorgaans geen verrassing als ze de verwachtingen inlossen. Voorprogramma's zijn altijd de onzekere factor, echter. Soms kan je niet wachten tot het gedaan is, andere keren ben je kwaad dat voorprogramma's geen bisnummers doen.
Bij I Might Be Wrong was het het laatste. Een groepje van vijf met een frontvrouw in een outfitje met attitude. Een Sonic Youth-shirt met opgestroopte mouwen en een muts, het plaatje klopte. Toen ze begon te spreken bleek ze timide en zenuwachtig te zijn, al had ze daar totaal geen reden toe. Ze speelden een set van wat ik dan rock heet doorspekt met electronica. Degelijke songs die sfeer brachten, aangezien ik altijd slecht ben in het beschrijven van hoe muziek klinkt, hier een voorbeeldje (ik zet liever geen liveversies omdat die altijd onrecht aandoen aan hoe het echt was):
I Might Be Wrong - Chekov
Na het voorprogramma kwam dan eindelijk Why?
het podium op en het was het wachten waard. Op cd is Why? vooral opmerkbaar door hun atypische instrumentals in combinatie met hun opvallende lyrics. Live wordt dit allemaal veel meer in de verf gezet en doordat het live wordt gespeeld met een gitarist en een bassist bij wordt het allemaal een stukje harder, vettiger en anders. Het duurde soms even voor ik een bepaald liedje herkende als alleen het instrumentale nog bezig was maar als de zanger inviel werd het telkens duidelijk welk liedje het was, als dat al nog niet duidelijk was. Indrukwekkend om te horen welke variaties ze brachten van bepaalde liedjes. De ene werd al wat harder, de andere heel wat zachter maar ze bleven telkens overeind en overstegen vaak de cdversies. Ik was onder de indruk en zo heb ik het graag.
Enkele voorbeeldjes van Why?:
De eerste song die ik op repeat gespeeld heb: Why? - These Few Presidents
en eentje die ik vaak opnieuw beluister, al is de youtubeversie toch behoorlijk slechte kwaliteit: Why? - Yo Yo Bye Bye
Er zijn waarschijnlijk betere liedjes om echt te laten horen hoe ze klinken maar goed.
Zonder urinerende mannen maar onder de indruk keerde ik terug naar huis.
**_**
Abonneren op:
Posts (Atom)