Gisteren Histoire de détective gezien in het geweldige Film-Plateau.
Even reclame maken voor diegenen die dit niet kennen, Film-Plateau is een kleine "cinema" in Gent, in de buurt van de Slegte (Paddenhoek 3).
De universitaire filmclub Film-Plateau ging van start op 5 maart 1997 met Dood in Venetië, een keuze van haar oprichter Etienne Vermeersch. Het idee van een eigen filmzaal en filmclub binnen de Gentse universiteit was niet nieuw, het wachtte gewoon op het juiste ogenblik en op voldoende belangstelling. Die belangstelling bleek er te zijn binnen de faculteiten letteren en wijsbegeerte en politieke en sociale wetenschappen waar filmcursussen lopen met elk een honderdtal studenten. Los daarvan bestond sedert 1991 een samenwerking tussen de Universiteitsbibliotheek, het Koninklijk Filmarchief en het Internationaal Filmfestival van Vlaanderen-Gent en vond het Documentair Filmfestival Viewpoint sedert z'n ontstaan in 1995 een weerklank binnen de universiteit.
De belangrijkste lijn in het Film-Plateau is het canon, één van de docenten verwoordt het zo: " Wat is trouwens de marge? En wat is klassiek? Hoe is het mogelijk om te bepalen welke drie films we weerhouden uit het jaar 2000 wanneer er weeral vierduizend langspeelfilms verschijnen? Deze vragen stellen we ons ook in de universitaire filmcub, evenals in de filmcursussen die we hier illustreren. Moeten we de canon vergeten? Of moeten we die juist tonen? Is het tonen van de canon geen noodzakelijke voorwaarde om het proces des onderscheids en selectie bloot te leggen? We denken van wel, maar de confrontatie met de hedendaagse beeldensmaak moet eerlijk verlopen. Niet met koele videoprojecties of op het kleine scherm. Wel met de warme, als van emotie bevende tekstuur van filmpellicule."
Ze spelen maar twee films per week en al helemaal niet het hele jaar door maar het zijn doorgaans interessante films, soms omdat het (cult)klassiekers zijn, soms omdat het avantgarde is, alles kan en alles mag. Het zijn films voor alle leeftijden, uit elk decennia waarin er al films gemaakt werden. Soms valt het dik tegen, soms zie je iets prachtig. Een aanrader voor de filmliefhebber en vaak voor de gewone filmkijker ook.
Histoire de détective is echter geen aanrader voor de gewone filmkijker. Hij wordt zo beschreven:
In Histoire de Détective onderzoekt hij verder de mogelijkhedenvan de ritmische montage en een deviante narratieve structuur. Meneer Jonathan, een verwarde zonderling, slaat van tijd tot tijd op de vlucht en zijn vrouw verdenkt hem van ontrouw. Hij weet niet dat hij daarom wordt gefilmd door een privédetective, die zijn taak net iets te ernstig neemt. Meneer Jonathan lijkt wel een rol te spelen in een documentaire. Op een dag ontpopt hij zich tot zakenman. In deze surrealistische film volgt het ene enigmatische beeld het andere op. Het commentaar van de regisseur:
"Het scenario is een heftig onderzoek naar alles wat diep in mij het geheim van mijn geweten uitmaakt."
En het valt al te lezen dat het voor de doorsnee filmkijker gewoon niet werkt. Het is wel mooi om te zien visueel en zo zonder geluid maakt een coole indruk maar deze werkte op mij niet. Het is waarschijnlijk mogelijk om er heel veel in te zien en vaak waag ik mij daar aan in zulke films maar in deze film zie ik echt niks. Ik kan hem dus ook niet echt raten want hij werkt niet voor mij.
**_**
Geen opmerkingen:
Een reactie posten