Kûki Ningyô (Air Doll) (2009)

**_**

Een Japanner is niet tevreden op zijn werk. Troosteloos keert hij huiswaarts waar hij zijn vrouw begroet en over zijn dag vertelt. Zo begint Kûki Ningyô, een normaal begin maar wat volgt is een van die magische Aziatische films die je omverblazen.



Die vrouw is namelijk een opblaaspop (overtuigend gespeeld door Doona Bae).



De man woont alleen maar doet alsof hij een vrouw heeft met behulp van een opblaaspop. Op een dag komt ze tot leven en dan begint de magie van de film. De vrouw ontdekt het leven en alle kleine en grotere dingen die erbij horen zonder echt te snappen wat er echt gebeurd is. Ze vindt werk en verbaast haar over vanalles, dit alles terwijl ze verzwijgt voor haar 'eigenaar' dat ze leeft. 's Avonds speelt ze dat ze nog steeds een opblaaspop is zonder dat de eigenaar er iets van merkt.

Het is een van die bijna klassieke Aziatische serene films met een originaliteit die je niet meer verwacht. De film speelt heel mooi met de leegheid van het bestaan. Alles moet snel gaan, niets is nog belangrijk, alles is commercie, zo ook een vrouw vinden. De regisseur combineert prachtig die snelheid met de traagheid van het ontdekken van het leven. Bijtijds zitten er prachtige beelden in die tot nadenken stemmen. Het is jammer dat de regisseur ergens voorbij het midden de draad van het verhaal een beetje lijkt te verliezen en dat de film even op drift lijkt te zijn maar hij maakt dat gedeeltelijk goed met enkele prachtige visuele eindscènes. Al met al behoorlijk overtuigende metafoor.

I found myself with a heart, a heart I was not supposed to have.

De trailer:



4/5

**_**

Dear John (2010)

**_**



Zoals op de poster al te lezen valt is Dear John een film gebaseerd op dezelfde schrijver die het boek schreef dat later verfilmd werd tot The Notebook. Als The Notebook dus niet uw ding is, run away, and fast.

Dear John is een typisch boy-meets-girlverhaal met Channing Tatum (die kerel van Step Up 2 The Streets een kenner wist me te zeggen dat hij in den eerste meespeelt, toch bijna juist, ik moet leren van feiten te checken)



en Amanda Seyfried (waar ik toch een klein beetje fan van ben)



als koppeltje van dienst. Voor je aan zo'n film begint, weet je hoe het verhaal gaat zijn en het is hier dan ook niet anders. Een man ontmoet een vrouw terwijl hij even op vakantie is van uit het leger. Ze worden verliefd maar hij moet natuurlijk terug nadat zijn vakantie voorbij is en de rest is niet zo zot moeilijk zelf aan te vullen.

Ik breek het genre helemaal niet af, er zijn prachtige films die dezelfde mal gebruiken en waar het wel werkt. Zulke films blijven echter enkel overeind als de chemie tussen de hoofdrolspelers volledig juist zit. Dit genre is een van die genres waar casting een film kan maken of kraken. Hier vond ik het niet helemaal overtuigend. Het slungelachtige van Tatum werkte voor mij goed in Step Up 2 The Streets maar hier vond ik het helemaal niet overkomen en ik voelde weinig chemie tussen hem en Seyfried.

Misschien is dat iets helemaal persoonlijk en gaat hij wel werken voor vele anderen, ik vind het altijd moeilijk te voorspellen in dit genre. Het verhaal was goed genoeg voor dit genre maar er was geen chemie en hij ging (nog veel) trager als anders. Jammer.

De trailer:



3/5

**_**

Slackers (2002)

**_**

Ben even weg geweest en heb nog geen woorden gevonden om er iets over te schrijven maar heb ondertussen wel een film gezien. Mijn hoofd staat echt nog helemaal nergens naar en ik zit nog ergens anders dus heb ik voor een lichtere komedie gekozen.



Slackers is een poging tot een typische no-nonsense komedie. Ik heb de film bekeken door de combinatie van Jason Segel (Marshall in HIMYM)



en Laura Prepon (Donna in That 70's Show).



De film toont een clichéverhaal over drie vrienden die op de gekste manieren vals spelen om door hun examens te geraken. Een vierde kerel ziet dit en besluit om ze te chanteren. Of ze zorgen ervoor dat hij samen geraakt met de vrouw van zijn dromen of hij zorgt ervoor dat ze van school gesmeten worden. Natuurlijk wordt een van de drie vrienden verliefd op de vrouw van de vierde zijn dromen, met alle gevolgen vandien.

Typische no-nonsense plot die normaal voor gelach kan zorgen op een leeg moment. De film schiet echter zelfs daar tekort en dan vooral door de slechte prestatie van de vierde. Zijn onnatuurlijk geklungel komt totaal niet over en dat verpestte voor mij een beetje de hele film. Het is een goede film om naar te kijken als je met je gedachten elders zit maar dat is dan ook het enige. Een komedie zonder lachen is geen komedie.

De trailer:



3/5

**_**

The Last Word (2008)

**_**

The Last Word



is een typisch drama met

Winona Ryder



en Wes Bentley



in de hoofdrollen, met een leuke bijrol voor Ray Romano.



Een typisch drama met een atypisch onderwerp, echter. Het gaat over een man (Bentley) die tegen betaling de afscheidsbrieven schrijft voor zelfmoordenaars. Op de begrafenis van een van zijn klanten ontmoet hij de zus van de klant (Ryder). Tegen wil en dank beginnen ze een relatie waarin hij zijn ware dagelijkse bezigheid verborgen houdt. Dat kan echter niet blijven duren met enkele grappige scenes tot gevolg.

Het is absoluut geen superfilm maar de drie personages zijn hoogst genietbaar in hun respectieve rollen.

De trailer:



3.5/5

**_**

Paranormal Activity (Alternate Theatrical Cut) (2007)

**_**

Get ready to shit your pants..



Paranormal Activity werd me aangeraden door L. en met reden. Het wordt beschreven als een Blair Withesque thriller die je de stuipen op het lijf jaagt. Ik moet zeggen, The Blair Witch Project



is een van die films die ik me goed herinner omdat het op mij totaal niet werkte. Ik heb meermaals gelachen en ben zo goed als in slaap gevallen. Rondlopende tierende mensen in een bos die vooral zichzelf bang maken werken niet op mij weet ik sindsdien. Ik weet dat The Blair Witch Project based on a true story is maar de film werkte niet.

Toen ik dus hoorde dat dit ook zo een film was met eigen footage en dezelfde manier van filmen dacht ik meh, tzal ook wel weer niet werken. Maar als L. me het al aanraadt moest er wel iets meer achter zitten, dacht ik.

We hebben allemaal wel enkele dingen in ons huis waar we niet bij stil staan maar die eigenlijk weinig logisch zijn. Nu en dan een geluid dat we horen, een licht dat flikkert of iets dat kraakt (zoals bij ons). Je stelt je er verder geen vragen bij want je gelooft natuurlijk niet in al die bovennatuurlijke nonsens. Deze film pikt dat thema op en probeert je te overtuigen dat het wel echt is.

En hij werkt. Het zijn niet de typische acteurs waar je direct voeling mee hebt en het gaat in het begin vrij traag. Wind en geluiden zijn nu niet de meest verbazende effecten om angst aan te jagen, toch niet voor de doorwinterde horrorkijker. Na het trage stuk wordt het echter wel angstaanjagend. De poster zegt uitdrukkelijk: 'Don't watch it alone.' Maar ik heb het gedaan. En eerlijk gezegd, ik heb een vreemd kippenvelmoment gekregen in de laatste sequentie beelden, overkomt me niet vaak (en ik typ dit nu ook met muziek op en de lichten aan, in alle eerlijkheid).

De regisseur van de film heeft de film laten maken in zijn eigen huis en eerlijk gezegd, ik had het niet gedaan want het is een puik staaltje angstcinema en ik zou er niet meer willen wonen. Echt overtuigend gedaan.

De trailer:



4/5

**_**

Young People Fucking (2007)

**_**



Young People Fucking is een komedie die letterlijk gaat over jonge mensen die seks hebben. Het volgt een aantal koppels (een koppel, twee vrienden, een koppel met een kamergenoot, twee exen en twee mensen die thuiskomen van een first date) die seks hebben. De film volgt de verschillende fases van 'seks hebben' en hoe het anders is als je je in een andere situatie bevindt.

Het klinkt waarschijnlijk weinig aanlokkelijk maar het is toch een mooie film. De humor is niet om bij te schuddebuiken maar hier en daar zit wel eens iets goed. Het is een origineel idee voor een film (een film met enkel mensen die seks hebben en het is geen porno) en de uitwerking ervan is degelijk. Meer niet, geen must see film maar je kan hem al eens bekijken.

De trailer:



3.5/5

**_**

Brothers (2009)

**_**

Als er iets mijn aandacht trekt op filmvlak dan is het wel een film met Natalie Portman



Tobey Maguire



Jake Gyllenhaal



én Carey Mulligan (al komt deze laatste er nauwelijks in voor).



De film in kwestie, Brothers



gaat over een bekende situatie in Amerika die uitdraait op een niet zo bekende situatie. Een vrouw (Portman) krijgt te horen dat haar man (Maguire) niet meer thuis zal komen na een missie in Afghanistan. De helikopter waarin hij zat, is neergeschoten en hij is gestorven. De broer van de man (Gyllenhaal), een nietsnut die net uit de gevangenis komt, vangt de vrouw op. Het verhaal krijgt echter een twist als blijkt dat de man niet dood is, hij zat gevangen en komt terug naar huis.

Het trio Portman, Maguire, Gyllenhaal maakt indruk qua acteren en dan vooral Maguire. Hij brengt het verschil tussen oorlog en gezin perfect in beeld en het is voornamelijk hij die ervoor zorgt dat het een film wordt die je naar de keel grijpt.

Zoals altijd in zulke films sluipen er wat clichés in over oorlog en moeilijke jeugd en er komt wat hoogdravende prietpraat bij kijken rond familie maar daar kan je blijkbaar niet omheen in zulke films. Brothers gaat er echter voorbij en tilt het klassieke verhaal naar een hoger niveau. Toch eens naar de originele film (Brødre) kijken ook nu. Indrukwekkend.

I don't know who said only the dead have seen the end of war? I have seen the end of war. The question is, how do I go on living?

De trailer



4/5

**_**

Uncertainty (2009)

**_**



Wat te denken van Uncertainty? Het is een standaardfilm met een standaardthema en het is moeilijk om je aandacht erbij te houden. Uncertainty haalt het oude thema van elke keuze die je maakt bepaalt de rest van je leven nog eens aan. We hebben dit thema al voorgeschoteld gekregen in verschillende films en er zijn slechtere dan Uncertainty maar ook een heleboel betere.

De film brengt het verhaal van een koppel die een belangrijke beslissing te nemen heeft op een brug en we krijgen de twee kanten van de beslissing te zien. De ene kant brengt ze in een totaal ongeloofwaardige misdaadsituatie terecht en we zien het koppel de ene beslissing na de andere nemen waarvan je weet dat het zo niet zou gebeuren in het echte leven. De andere kant brengt ons naar een familiefeestje waar, laten we wel wezen, er helemaal niks gebeurt. Veel goeds valt er dus eigenlijk niet te vertellen over deze film buiten het feit dat de chemistry tussen Joseph Gordon-Levitt en Lynn Collins (allebei zie poster) wel in orde zat. Ze krijgen echter zo weinig om mee te doen en het geheel is ofwel saai of ongeloofwaardig. Ik heb vaak gekeken hoelang de film nog duurde en dat is meestal niet echt een goed teken. De film is niet afschuwelijk maar meer dan een zo-zo zou ik hem niet geven. Je kan hem eens bekijken maar dat hoeft eigenlijk helemaal niet. Jammer, want ik vind de films van Gordon-Levitt meestal aangenaam.

When I was young my dad told me baby's grow on trees. My dad said I came from his balls.

De trailer:



3/5 (even ter verduidelijking: alles minder dan 2 is zo slecht dat het terug de moeite waard wordt om te bekijken, 2 is om te kotsen slecht, 2.5 is echt slecht, 3 is zo-zo, 3.5 is goed maar gewoon, 4 is goed en absoluut de moeite waard en 4.5 is OMG AWESOME BEST MOVIE EVER. (er is geen 5 want er is geen perfecte film)) --jep, ik ben zo neurotisch dat ik een rating systeem heb en dat ik weet wat ik bedoel met het aantal punten :-o --

**_**

The Blind Side (2009)

**_**

Net naar The Blind Side gekeken



en allow me to vomit.

Het is een film met Sandra Bullock



en in het algemeen vind ik films met haar best leuk maar deze is echt afschuwelijk. En dan te zeggen dat ze er de oscar voor beste vrouwelijke rol voor gekregen heeft.

De film vertelt het waargebeurde verhaal van Michael Oher, een zwarte jongen uit the Projects die door toeval komt in te wonen bij een rijke familie en zo het uiteindelijk maakt als American footballspeler.

Oke, het is waargebeurd maar het verhaal is zo Amerikaans en Hollywood gemaakt dat ik niet anders kan dan hem slecht vinden. De moraliserende toon druipt eraf en het idee dat je wel iets kan bereiken, als je er de kansen maar voor krijgt, wordt er zo dik ingewreven dat je echt niet langer dan tien minuten nodig hebt om de film te snappen en te voorspellen.

Toegegeven, Bullock speelt haar rol goed en Quinten Aaron



speelt overtuigend maar het verhaal en de dialogen zijn zo om te kotsen dat zelfs zij het niet kunnen redden. Natuurlijk ontbreekt ook in deze film het irritant kind niet dat nu en dan de 'humoristische' noot moet brengen maar die eigenlijk alleen maar op de zenuwen werkt. Maar dat wist u al, want ik had al gezegd dat hij heel Amerikaans en Hollywood is dus dan zit het kind er ook in.

Dit is echt zo'n typisch hartverwarmend, emotioneel, Amerikaans 'inspirerend" verhaaltje van if we believe in it, we can make it happen. Just believe in God and goodness will come over you and the world. Het is een typisch good feel verhaal en daardoor is het genomineerd geraakt want zoiets slaat altijd aan in Amerika maar als je daar niet hard van overtuigd bent, blijf dan weg van deze film. En hard. Afschuwelijk.

Where were you taking him? To the bus, it was time for him to go home.

De trailer:



2/5

**_**